Voor ek vergeet

'n Mens vergeet maklik van goedjies soos skollelade en skottelade en skollolade totdat sy gisteraand, in die kar, in die reën, oppad huis toe en, soos vir die volgende 23 jaar, ontevrede met die musiek wat ek aan het, vra of ek nie weer Katkos en Karolus kan insit nie.

So, laat ek die kort sitaat neffens die blogtitel gestand doen en twee dinge doen:  die skottolades aan die vergetelheid ontruk en, voor ek, voor ons vergeet, van katkos karolus vertel.

Klaradyn word nié groot in 'n vreeslik musieklike huis nie – die radio is nie aldag en heeldag aan nie, nog minder die CD-speler.

Wat myself betref hou ek daarvan om aktief te luister – en met aktiewe luister bedoel ek om op daardie oomblik net een ding te doen, en dit is om musiek te luister; musiek moenie vir my iets wees wat wit geraas in die agtergrond vorm nie, ek wil sit, fokus, en die musiek geniet.

Annieka is anders – sy het na 9 jaar van getroude lewe begin om die radio aan te wil sit (kry 'n mens iets soos musiekhongerte, klankhonger?) en dan kan sy vir goed 'n uur lank (ek vermoed heeldag, as ek nie hier is nie) die radio in die agtergrond aan hê.

As ek hier is, is dit egter hoogstens 'n uur of twee dan kan ek die geraas, waarna niemand behalwe ek lankal nie meer luister nie, in die speelkamer, waar niemand lankal meer is nie, die langer uitstaan nie, dan gaan sit ek dit af.

Sy kan ook so, met die musiek in die speelkamer as verre agtergrondmusiek; aan die slaap raak; ek glad nie – ek kan nie anders as om aktief te wil luister nie. Dan is sy al in droomland – en dit vir 'n middagslapie – dan lê ek nog oopoog en so wakker soos 'n akker en probeer uitmaak wat op die radio aangaan.

En as ek dan eers opgestaan het om dit te gaan afsit, het die aktiwiteit en veranderde bloedvloei die slaap nog verder weggejaag.

So dit is in ons huis min of meer, nee presies, soos dit met ligte is – daar is net twee mense wat dit aansit, en dan is daar net een mens wat dit afsit (en die een wat afsit is nié een van die twee aansit nie).

Klaradyn moes ook 6 word voor sy 'n radio in sowel haar ma as haar pa se motors leer ken het. Mamma se motorradio was buite werking van voor haar geboorte, en die een deel van Pappa se motorradio het Ouma Nooi ook al jare voor haar geboorte êrens verlê.

Maar toe bederf ek myself begin Desember-vakansie met 'n nuwe ding in die kar, en dit was skaars Tweede Nuwejaarsdag gewees, toe sit ons af om vir Mamma ook een te kry – ook iets wat CD’s en rekenaargeheuestafies kan akkommodeer.

Ai, en dis 'n lekkerte – ek het goed vyf jaar lank musiek in die motor bly mis en Annieka het ook maar net verder gekwyn.

Maar sedert Desember klim ons nie in die kar sonder musiek nie. (Stomme Annieka, wat Klaradyn soggens by Ouma gaan aflaai, was weliswaar die hele eerste kwartaal op Liefling se klankbaan vasgeval – bloot die gevolg van 'n klein dogtertjie se doodnormale besottenheid oor die fliek en die Van Jaarsveld-mannetjie.)

Ek het bykans daagliks die met die baie CD’s op ons rak gependel – en die inkopie-halfuur toe Annieka uiteindelik vir my 'n CD-houer vir die motor koop, een wat 36 CD’s kan vat, is toe mooi die inkopie-halfuur waarop ek, wat 'n ander rigting in die Mall as die girls ingeslaan het, vir myself ook een koop, een wat 72 CD’s kan neem.

Dit wil darem voorkom of Klaradyn 'n versameling, anders as slegs Liefling, saam met Mamma in die kar sal toelaat en het ons nou al amper die punt begin bereik waarop Annieka die 36-een vir haarself sal kan aanwend.

So kom die April-vakansie, toe maak ek my kassie bewend van opwinding goed vol – Klaradyn se musiekverwysingsraamwerk gaan goed uitgeberei word.

En dit is ook so.

Sy geniet alles – alles behalwe die Boeremusiek wat vir my 'n persoonlike terugslag en ramp is – ek het gehoop om 'n tweede mens, naas myself, in lewende lywe, te leer ken wat van Boeremusiek hou, maar helaas.

Ek het natuurlik genoeg CD’s in die motor gehad dat ons nie eers nodig had om dieselfde een twee keer te luister nie. En op 'n reënerige dag, toe ons ver suid gery het en oppad terug is, is dit net mooi die weer en stemming om aan Coenie de Villiers bekend gestel te word.

Coenie is straks bietjie swaargewig vir 'n sesjarige, maar dis die einde van die dag, die kind is moeg, die energievlakke laag, net miskien koop sy in. Ek het die twee uiteenlopende opnames wat hy seker 20 jaar uit mekaar van Karoonagte laat maak het, in die kar.

Ek en Annieka, Annieka wat Coenie sou wou getrou het as sy my nie leer ken het nie, sing lustig uit volle bors saam. En dis toe ons 'n rukkie later een van die minder kindervriendelike snitte tref, dat Klaradyn afhaak en vra:  “Kan ons weer Katkos en Karolus luister, Pappa.”

Daar was 'n oomblik doodse stilte in die kar, ek vermoed mooi op die oomblik dat die een snit uitgespeel het en daar so twee of drie sekondes is voor die aanvang van die volgende, en toe proes ek en Annieka tegelyk wat ons besef Katkos en Karolus is niks anders as daai, vir Klaradyn, gans onbekende “ruik jy Katbos en Kambro (as dit reën in die Klein Karoo)” is nie.

En toe vergeet ons daarvan, tot Klaradyn gisteraand, uitgekuier aan Trekklavier Treffers, tong-in-die-kies en spottend met haarself, vra of ek nie daai lieflike Katkos Kambrolus-liedjie wil insit nie.

Daarom dat ek dit vanoggend, terwyl die twee girls nog slaap gou kom aanteken, voor ons vergeet.

En hopelik is daar nie baie sulke goed wat hierdie komende week in my gedagtes gaan kom aanklop nie – ek wil my fabels weer iewers in die kuberruim gestoor en aangeteken kry.

Ek lees hoeka gister in Beeld van Max du Preez wat twee boeke se werk en drie boeke se magdom navorsingswerk verloor het, toe sy rekenaar gesteel is. Netnou verloor ek dit wat ek reeds vertaal het op soortgelyke wyse, of die rekenaar pak op. Daarom ook dat ek verkies om dit op 'n blog in bewaring te hou.

Die skakel is hier, dit neem jou na Afrifabels – 'n simpel naam ek weet, maar ek sien Donderdag in die CD-winkel daar is naas die Afri-Frans en Afri-Spaans nou ook 'n Afritaliaans uit. So die Afrifabels is vir my tegelyk Fabels in Afrikaans, en Fabels vir Afrika (juis oor ek, as ek al 500 van die wat ek wil vertaal, vertaal het, die goed na Afrika wil transponeer).

Onthou om op daardie hier in die vorige paragraaf te druk.

Maar, vir jou gerief, en ingeval jy vergeet het, druk sommer maar hier, of hier, dan neem ek jou deur na die fabels.