Ons spinne- (en ander) vriende

Toe ek die volgende geselsie 'n jaar of wat gelede aangeknoop het, het ek nooit kon dink ek gaan eendag iets soortgelyks beleef as die stomme man teen die einde van die vertelling nie:

‘n Ding waarvoor Annieka regtig baie skrikkerig en grillerig en gillerig is, is ‘n roman, nie die boek nie, die spinnekop. Wat natuurlik nie ‘n spinnekop is nie, maar, oor dit net ses pote het, ‘n insek.

Self het ek regtig nog nie veel van die goed gesien nie en geleentheid om hulle pote te tel en van naderby te beskou, het ek ook nog nie juis gehad nie.

So miskien is dit wat ek van die dierasietjies weet, glad nie waar nie en sommer net stories.

Want stories oor die goed, het ek al baie gehoor. In bykans twee jaar op die grens, het ek nooit beleef dat die goed na die ligkring van die vuur beweeg, en die skerpioene wat skynbaar versot op die goed is, dan net buite die ligkring gereed staan om toe te slaan, maar te bang is vir die vuur, nie.

Die eerste keer wat ek as jong verliefde egter die geleentheid had om my aanstaande vrou pens en pootjies bo op my op ‘n kampeerstoeltjie te hê, was een aand op Punda Maria in die wildtuin, toe sy skynbaar ‘n visioen van die goed gehad het wat soos malkop-hoenders daar rondgehol het.

Maar dan was dit ook die vakansie toe ‘n vlakvark, as dit dan nie ‘n bosbok was nie, haar een nag op pad badkamer toe byna onderstebo gehardloop het.

Die vorige vrou wat so pens en pootjies bo op my kom sit het, was my skoonsuster. ‘n Muis agter ‘n skildery.

Dis ‘n irrasionele vrees wat ek nie verstaan nie.

‘n Vriend van my, in Dubai vir besigheid, kry teen slaaptyd (Suid-Afrikaanse tyd) ‘n oproep van sy vrou. Sy is in die bed en daar oorkant amper by die en suite badkamer wás nie net ‘n muis nie, sy is seker hy ís nog daar – wat moet sy doen.

Maar enige iets wat van haar verwag om van die gordyn se kapstok af te klim, sien sy nie voor kans nie. Behalwe nou as sy die kapstok vir die slaapkamerlig moet verruil.

Hoe later hoe kwater. “What must I do to get rid of the mouse,” word toe, “but what are you going to do about the mouse.”

En elke voorstel word teengestaan. “Out of the question.” “Now ways.” “Over my dead body.” Selfs ‘n sarkastiese “you must be joking.”

Dit word lateraan soos die huidige salarisonderhandelinge in die staatsdiens:  daar word baie oor en weer gepraat maar absoluut geen maar geen vordering gemaak nie. En hy het more ‘n baie belangrike aanbieding waarvan bevordering en ‘n nuwe huis en sprake van ‘n tweede baba afhang. En dit word laat.

En dis toe dat hy ‘n rigting inslaan wat hy liefs nie moes nie, in ‘n saaklike korporatiewe besigheidstemtoon soos wat ek dit hom nie sou kon nadoen nie.

Hy wil weet of sy reken die muis is steeds daar waar hy was toe sy hom so ‘n bietjie meer as ‘n driekwart uur gelede vir die derde keer gebel het.

Sy is oortuig.

En hy haak af:  “So would you do me favour and hand the phone over to him, then I’ll try to negotiate with him from this side.”

Dit was die einde van die gesprek.

Wat eers weer hervat is nadat hy bykans ‘n week later reeds drie dae by die huis was.

***

Ek gaan soek hierdie storie toe nou vanaand op die rekenaar, want vanoggend... o, vanoggend:

Ek is op pad hospice toe om 'n spul boeke te gaan aflaai waarmee hulle hopelik 'n paar sent sal kan maak.

Die kombuisdeur is al agter my gesluit, toe dit vanuit die badkamer, waar die twee girls bad, kom:  “Pappa! Kom bietjie hier asseblief.”

Ook nie Klaradyn wat my so Pappa nie, maar Annieka.

Ek kan vir al die geld in die wêreld nie dink wat sy wil sê wat sy nie deur die venster kan sê nie, maar ek draai om, sluit oop en stap die gang af, badkamer toe, waar ek hulle netnou gegroet het.

Daar gekom, sien ek met die intrapslag niks – maar dis die oor vrouens, beide van hulle, nie 'n vyfde van die bad volsit nie, eerder vier-vyfdes uit die bad uit, hier teen die koppenent se kant, hulself gelyk gemaak met die spieël, vasbyt aan die spieël en teels.

“En dit nou?”

Nee, blyk dit, daar is 'n spinnekop agter by die wasbak – Klaradyn weier om haar hare af te spoel voor die ding nie weg is nie. En eintlik kan nie een van die twee iets doen nie – hulle altwee se kop staan wit van die skuim.

Annieka verseg ook om iets te doen voor die ding nie weg is nie.

Maar die ding is klaar weg.

Vra my, ek weet. Ek kyk, ek kyk op my knieë met my neus van onder agter die wasbak in – daar is niks, niks behalwe die lap waarmee die bad uitgewas word nie.

Nee, dit kan nie wees nie.

Om te wys, kry ek pajamas wat daar rondlê en verjaag al wat moontlike spinnekop is uit sy wegkruiplek, deur van bo tot onder die ganske agter- en binnekant van die agterkant van die wasbak te befroetel en bevryf en te sjoe en te voetsek.

Nes ek gedink het – niks.

Maar nou moet ek hoor ek soek op die verkeerde plek. Die dink is by die blink pypie, daardie blink pypie, die een wat uit die muur kom.

Hierdie pypie is so blink en skoon, ek kan my baard in sy refleksie skeer – daar is geen spinnekop nie.

Maar ek moet met die spinnekop afreken!

Nou vra ek met trane in my oë, hoe reken jy met 'n spinnekop af wat jy nie kan sien nie?

Hoe maak jy iets dood wat nie daar is nie.

As ek kon, het ek (teen my grein in) gaan Doom haal, maar daar is nie en ek kan my nie voorstel dat die ZEB-oondsproei of die lugverfrisser iets gaan vermag nie.

Toe, om my punt te bewys dat daar nie 'n spinnekop in sig is nie, roep ek die ding, eerder as om hom uit te wil jaag soos vaneffe.

Ek smak en klap my lippe, op 'n plooi, en op minder van 'n plooi. Ek siewie-wiewie en kietsie-kietsie. Ek koeloe-koeloe soos vir 'n kalkoen. Ek pielie-pielie selfs soos vir 'n gans – net vir ingeval die spinnekop gans kan praat en sukkel met Afrikaans. Maar verniet.

Toe sit ek nou met twee vrouens wat vir my kwaad is omdat ek niks doen om hulle te red nie.

Vra ek hulle wat hulle dan nou wil hê ek moet doen met die arachnida wat nie daar is om iets aan, of iets mee te doen nie, kan hulle my ook nie sê nie. Hulle is sommer net kwaad.

Dis ook toe op daardie punt dat ek, wat al hospice toe en terug kon gewees het, moet hoor sekere mense gaan volgende keer hulle pa bel om hulle te kom red van die spinnekop.

Maar toe draai ek om en loop.

Net om te moet hoor dat die spinnekop waarvoor hulle so bang is, niks anders as 'n Vadertjie Langbeen-spinnekop is nie.

'n Daddy Long Legs! Bid jou dit aan!

Die goed leef van muskiete en soortgelyke insekte! Hul bytende monddele is nie eens gemaak om hul “tande’ in 'n mens se vleis te kan inslaan nie.

En self al kon hulle jou byt, kan hulle jou nie bykom met wat dit ook al is waarmee hulle hul prooi bykom nie – hulle bene is so lank, só lank dat hulle die muskiet van bo kan bykom, dat hulle nie kan af buk met daai moewiese lang bene van hulle om hul byt- en vergifwerk in en op jou lyf van stapel te stuur nie. 'n Mens moet letterlik iets soos jou pinkie tussen hulle bene indruk – dit terwyl hulle nie op jou hand nie, maar op die tafelblad staan, voor hulle jou kan byt – sou hulle enigsins wou. Want hulle het mos eintlik 'n voorliefde vir muskiete.

Nou vra ek weer eens met trane in my oë...

Maar dan moet ek hoor die fout lê by my!