Ek het hom by die werk aan die werk gekry

Ek bedryf nou 'n sywurmboerdery vanuit my motor.

Klaradyn het drie van die goedjies present gekry. Haar eie boks met eiers het onder misterieuse omstandighede van die rak in die motorhuis, waar ek en sy dit self gesit en amper 'n jaar lank opgepas het, verdwyn. Laat ek dit eerder stel:  onder misterieuse omstandighede en veelseggende trekke om die mond van Annieka se kant af.

Die drie sywurms het my herinner aan die kennisgewing in 'n vol gepakte winkel, miskien het ek al daarna verwys: unattended children will be given espresso and a baby rabbit to take home.

Sonder 'n boom, stop ek nou elke oggend af in die straat en pluk 'n paar blare, maar oor ek die goed dan moet voer, is dit beter ek hou die wurms in die motor. Ek los selfs die venster op 'n gleufie oop en sorg dat ek nie parkeer as dit nie in die koelte is nie.

Toe laat val Jonathan Jansen gister (ook al meer as 'n week gelede, maar ek kom nou eers weer by hierdie, een van baie onvoltooide inskrywings op my rekenaar se hardeskyf, uit) op sy bladsy die volgende:  “Letters to my children #49: the best way to achieve a balanced , unselfish life is to have your own children.” (Ek verbeel myu hy trek al by #54)

Ek lê toe ook 'n eier maar practise toe mooitjies in die proses presies die teenoorgestelde van dit wat ek my leerders altyd preach. (Don’t do as I do, do as I tell you to do.) Werk ons rondom 'n brief aan die pers, waarsku ek hulle altyd daarteen om tog nie presies dieselfde kwyt te raak wat reeds in die berig/brief waarop hulle reageer, kwyt geraak is nie. Waarom sal die redakteur immers koerantspasie afstaan aan 'n skrywe wat onder die son niks nuut kwytraak nie.

Maar in die sosiale media is daar nie 'n redakteur wat redigeer en kortknip nie en my eiertjie sal tot wie weet wanneer daar bly:  “Hoe vreeslik waar is dit nie.”

Op daardie oomblik, toe ek sy opmerking lees, het ek net so sterk daarmee identifiseer, dat ek nie anders kon as om op die een manier te beaam nie. En my kommentaar was die beste waarmee ek op in daardie stadium en met die tyd tot my beskikking vorendag kon kom. Siestog.

Dit was natuurlik nie die eerste keer dat hierdie woorde my ore bereik het nie. Ek het dit al vantevore, by herhaling aangehoor, in ander woorde miskien, maar steeds dieselfde boodskap.

Hoe selfsugtig, selfgesentreerd, egosentries en egoïsties ek en Annieka voor Klaradyn alles, en dan bedoel ek ALLES, deurmekaar kom krap het, sal ek nie weet nie.

Maar dis 'n feit dat nóg ek, nóg Annieka ons vorige wederhelftes geskei het, voor ons met mekaar getrou het. En hoewel daar nie sprake van veelmannery en –wywery sprake kan wees nie, is ons al twee met derde partye in ons huwelik in.

Voor ons huwelik sou Annieka kon deurgaan as Mej. Annieka Hoërskool Staatspresident CR Swart en ek as Mnr. Hans Jurgens Moolman Menlopark. Na ons huwelik het sy bloot Mev. Annieka Moolman Menlopark geword, en ek het onveranderd gebly – 'n man verander mos nie van van nie.

Die huweliksbootjie waarin ek en sy beide met ons werk was, was wonderlike bootjies – die roete wat ons gevolg het, was ook sonder enige gevaar:  nêrens was daar rotse waarop die huwelik kon loop nie. En soos die Titanic kon die bootjie nie sink nie.

Anders as die Titanic, hét hy ook nie gesink nie.

Dis nou tot Merrieperd Klaradyn Moolman op 30 Augustus 2004 by ons aangesluit het.

Niks was daarna ooit weer dieselfde nie – die meeste daarvan natuurlik positief.

Behalwe dan nou enkele klein veranderinkies wat by die werksplek ingetree het.

Kyk, ek is mos vir jare een van daardie onderwysers gewees wat, as die skool in die eksamen vir drie weke 12:00 uitkom, ek vir drie weke by die skool sal bly tot 14:00 – dit terwyl die meeste personeel wat na 10:30 nie meer toesig het nie, teen 10:31 al kilometers in die straat af of in die koffiewinkels en malls was.

Ek verbeel my ek het in die eerste 18 jaar van onderwys MISKIEN een keer in skooltyd in my motor geklim en skelm afgery kafee toe om sigarette te koop. En ek het dit daarna nooit weer gedoen nie. Want ek was 'n wrak, natuurlik! Wat anders?

Sê nou hulle vang my uit! Sê nou ek kom iets oor en ek was nie by die skool nie. Sê nou die Engel van die Here kom om my te haal en hy kan nie by die hemelpoorte van my getuig dat hy my in die tuig aan die werk by my werk gekry het nie!

Dit kan mos nie.

En daar klim ek vanmiddag 13:20, enkele nanosekondes na die klok vir die aanvang van die laaste periode gelui het. in die motor en verlaat die skoolterrerin sonder om iewers toestemming te vra of kennis te gee van my voorneme om die skool voor die einde van die skooldag te verlaat.

Kolegas wat my goed ken, weet dit is geensins in my aard om so iets aan te vang nie, nie Hans nie, enige iemand anders.

En daar is net een rede voor:  Klaradyn.

Die hoof het na 18 maande, spottendergewys – and many a true word spoken in jest – genoem dat ek nie eers 'n skadu meer is van die arbeider wat ek was voor ek Pa geword het nie.

Maar Klaradyn het vir swemles gegaan en ek wou die juffrou uitkyk om self agter te kom of sy so oulik is soos wat almal sê.

Ek het toevallig die laaste periode nie klas gehad nie en besef dat ek by die les sal kan insit as ek my ry gou genoeg kry en daar val niks voor nie.

Ongelooflik hoe vinnig nie net ons vooropgestelde idees rondom ons werk nie, maar selfs ek en Annieka self, gekrimp het tot bykans niks na die geboorte van die merrieperd nie.

Dat so klein bondeltjie lewensvreugde so veel ruimte kan inneem. Daar is soveel toegewings wat 'n mens langs die pad maak (die groot badhanddoek, die laaste slukkie melk, die laaste R200-00, die eerste Japonica, noem maar op, die lys sal oor bladsye strek) dat 'n mens, onder aansporing van Jonathan Jansen, nie anders kan nie as om te dink:  “Liewe maggies, maar ek was 'n selfsugtige wese, ek en my dierbare vrou was van die selfsugtigste wesens denkbaar, voor die koms van ons kleinding.”

Ons kind is waarlik vir ons 'n seën.

En as die Engel van die dood my kom haal, laat hy nie meer eendag nodig het om te rappotrteer dat hy my aan die werk by my werk gekry het nie; mog hy eerder kan laat val dat hy my in bemoeienis met en gedagtig aan my geliefdes opgespoor het.

Nog een wat ek soos gisteraand s'n af moes jaag, maar hy lê nou al so lank dat ek een van die dae nie eers meer die hooftrekke van dit wat ek in gedagte had, sal kan aanvoel en onthou nie. Die hoofgedagtes, verbeel ek my, skemer steeds deur. En ek moet buitendien nou ry – as alles goed gaan het die goed begin spin; so nie, moet ek nog stop vir padkos langs die pad ook.