(Die ander goedjies sal ek op Ougoed pos, in loving memory of, maar hierdie het net so 100% gepas by my vertel van die begrafenisblomme, gister.)
Ons stop by
die huis. Ek neem die asblik vanuit die straat agtertoe (Dinsdag is asblikdag)
en laat val die drie plantjies tot heel onder in die drom. Dit eggo in die
swart holte. In my gemoed. My gewete.
Nie ek of
Annieka is goed met die versorging van huisplante nie. En plant ons dit in die
tuin, krap die honde dit uit.
Vrydag bel
my ma my, sy het vir ons vier waatlemoene wat ek moet kom optel. Sy laat ook
twee boodskappe, waarin sy eerder met die antwoordmasjien in gesprek gaan as om
‘n boodskap te laat.
Ek vermoed
ek ken die oorsprong van die derde ongedefinieerde boodskap.
Saterdag
bel sy my en die waatlemoene het vier van die mooiste perskes geword wat sy nog
ooit haar oë op gelê het.
Soos elke
keer as sy bel en ek “Halo Judy,” wil sy weet hoe weet ek dis sy wat bel. Soos
elke keer sê ek haar naam verskyn op die foon, en, soos elke
keer, verstaan sy nie.
Sondag stop
ons daar en tel vier lemoene op, netjies toegedraai in ‘n apteeksakkie.
Voor dit
moet ons by herhaling binne die eerste vier minute hoor: “Ag, en nou het ek niks om julle te gee nie!”
Met die
sakkie in my hand soengroet ek en sy verwyt haarself: “Nou moet ek julle leë hande hier wegstuur.”
Gister
vertel ek haar hoe lekker die lemoene was en wonder, soos nou weer, vir ‘n
oomblik waar dit is.
Terwyl sy
en die girls aanstap hysbak toe laat
val Oom Jack sy het die vorige aand haar nagklere aangetrek, maar toe weer
uitgetrek en met ‘n wit broekpak in die bed geklim.
Vanmiddag
wil ek haar en Klaradyn uitvat vir ‘n wafel, maar ek besef dis te koud om uit
te gaan.
Dit is nie
te koud om uit te gaan nie, maar sit jy heeldag in ‘n verhitte
ouetehuis-versorgingseenheidkamer, en trek jy daarom somerspakkies aan, is dit.
Ek koop op
pad drie nuwe potplante.
Die drie in
die bak voor die venster is opgeblom, uitgeblom. (Eintlik uit gegroei en op,
uit, klaar en gedaan, oppela finish, verby, gegroei.)
Het sy
hulle nie van die more tot die aand water gegee nie, was daar dalk hoop, maar
die goed versuip letterlik.
Sy herinner
my twee keer aan haar dankbaarheid dat ek die ou potplante vir my neem om in
die tuin te loop plant. Sy onthou!
Sy vra twee
keer, direk daarna, waar sy dan nou aan die nuwe plante kom. Van die weggee en
uitdeel onthou sy, dis die ontváng en krý waarmee sy sukkel, wat haar ontgaan.
Sy vra dan
ook besorg, en met ‘n hart wat oorloop, of ek dit het om so vir haar te kan
gee. Ek sê nie vir haar nee Ma ek het nie, ek het dit met Ma se eie geld vir Ma
gekoop nie. Sy verstaan lankal nie meer van kitsbanke en debietkaarte nie.
Die vrou by
die kwekery verseker my hierdie nuwes is baie lief vir water. Ek hoop die vrou
is reg.
Ma se
liefde vir water gee, vir gee, vermoed ek, is groter as die plante se liefde om
water te kry.
En plante
gaan dood van te veel liefde.
Kinders,
gelukkig nie.
No comments:
Post a Comment