En skielik is jy groot

Ek het bewus geword van hoe vinnig, so sonder dat jy dit agterkom, die tyd verbygaan en jy groot word, die dag toe ek my eerste belydenisklas in 1983 bygewoon het.

Ons het Sondagskool in die kerk gehad, daar was nie klaskamers soos baie van deesdae se kerke het nie. Elke klas het twee rye banke gehad met 'n bank of wat oop voor die volgende klassie sit. Van links voor, die graad 1’s, tot agter en weer in die middel af tot voor, en dan weer van regs voor tot regs agter waar die laaste standerd 8-klas gesit het.

Al die standerd 9’s was op die galery, agter by die orrel.

En die groot kinders, die heel groot kinders, die standerd 10’s, het elke Sondag, van my eerste Sondag in 1971, met die gang afgestap en verdwyn waar die ouderlinge en diakens soggens uitgekom het.

Ek het geweet as jy die dag groot is, gaan jy deur daardie deure, iewers heen – maar waarheen het ek nie geweet nie. Waarheen het ek vir 11 jaar nie geweet nie.

Vir 11 jaar kon ek nie wag om in die belydenisklas (belydenis is iets wat jy doen as jy groot is) te kom nie – net om uiteindelik my nuuskierigheid oor waarheen daardie grotes verdwyn, bevredig te kry nie.

Dit was 'n antiklimaks, al die jare later, toe ek die eerste keer, uit-ein-de-lik, die geleentheid kry om by daardie deur, deur te beweeg – ons is met 'n trap op na so 'n pakkamer toe en daar was stoele waar ons graad 12’s vergader het. Daar het bokse met goeters, seker Bybels en Psalm en Gesangeboeke, rondgestaan, daar was nie juis vensters nie, en iewers was 'n trap (amper soos die van 'n windpomp of rugbyveld se spreilig) op na wat ek vermoed het die kerkklok moes gewees het.

Maar dit is 28 jaar later alles baie vaag en straks onthou ek verkeerd, verbeel ek my goed.

Wat ek egter onthou of dit gister was, is hoe ek nie kon glo dat ek so ongemerk, so sonder dat ek enigsins daarvan bewus was, so vinnig, so groot geword het nie.

Dit het soos die vorige Sondag gevoel wat ek die eerste keer in die kerk agtergebly het vir Sondagskool – daar was 'n algemene verwelkoming, die klasse is ingedeel, name is uitgeroep, en toe het die heel groot kinders met die gang af beweeg en deur daardie deur, waardeur ek nou net vroeër (maar 11 jaar later) beweeg het, verdwyn.

Dit was wonderlik. Dit was net so vreeslik as wat dit wonderlik was. Dit het my gegryp. Dit het my geruk.

En Dinsdagaand het ek weer iets daarvan beleef, en as ek nie weer iets daarvan beleef het nie, het ek ten minste weer daaraan gedink – nie dat ek aan grootword en tyd wat verbygaan en –vlieg dink, sonder om nie aan kindertydse belewenis in die Sondagskool te dink nie.

Die ateljee waar Klaradyn, graad 1, dramaklas neem, het ateljeekonsert gehou. Dit kom daarop neer dat elke groepklas  die groepitem wat hulle vir die kunswedstryd voorberei het, kom lewer. Elke kind kan dan ook 'n individuele wat hy of sy gereed het, lewer.

Die driekwartier voor  die konsert was hel – dit wat my gewoonlik 20 minute neem, neem toe in spitsverkeer 'n volle 45 minute en ons stap 'n volle minuut voor die konsert ‘n aanvang neem, daar in.

Die skool het Annieka die aand van ons gesteel en dis net ek en Klaradyn. Ek kan nie wag dat ons ons sit kan kry en ek vir ons die piekniekmandjie met vars brood en sop kan uitkry nie. Ek het selfs snytjies piesangbrood en warm vla in 'n fles vir nagereg.

Maar nee, ek had dit verkeerd, Klaradyn kondig aan dat sy en al die kleintjies heel voor, met hul neuse letterlik op die kerksaal se verhoog, moet gaan sit.

En dit is toe ook so – heel voor sit al die graad 0’e, 1’s en 2’s.

Die konsert het 18:00 begin en ons is iets voor 21:00 daar uit. Klaradyn se groepitem was so 2 minute, en ek weet nie of haar individuele gediggie 1 minuut was nie, so ek het baie tyd gehad om kind van heel agter in die saal (onthou ons was laat en het op nommer 199 daar ingestap gekom) dop te hou.

En vir 'n Pappa is dit lekker, sommer baie lekker.

Soos wat die aand se program verloop, het die kunstenaars natuurlik al hoe ouer, groter, vaardiger, beter, wonderliker geword.

Die algehele verwondering en vervoering van die graad 3’s se item. het net aangegroei en aangegroei tot dit klimaks bereik het in item 50 op die program – die senior klas se groepitem. Dis doodmoeg, maar laggend en met groot oë, dat sy na afloop van die konsert haar sitplek verlaat en na my gehardloop kom.

Ek het haar gedurende die groot kinders se item, nie net sien lag nie, maar ook hoor lag, en die eerste wat sy my, met groot bewondering vir die groot kinders, vertel, is hoe snaaks die een betrokke moment was.

Sy kon nie uitgepraat raak nie, soos 'n draaiorrel.

En ek weet sy voel oor daardie groepitem van die groot kinders, soos ek gevoel het oor die groot kinders wat by die geheime deur uitbeweeg het.

Ek wou hier teen 19:30 opstaan, Klaradyn kry, en huis toe gaan.

Ek wou. Maar ek kon nie. Niemand wat sy dogter, en haar genot van die aand, dopgehou het, sou dit regkry nie. En hoe later dit word, hoe meer het sy dit net geniet, hoe groter het haar mond oopgesak, tot haar onderkaak laterhand op haar knieë bly lê het.

Miskien is drama iets wat sy tot Graad 12 doen. Miskien is sy volgende jaar weer by die konsert. Haar belewenis sal nie veel anders wees nie.

En elke jaar sal sy wag vir die hoogtepunt – die groot kinders se items.

En eendag, kort voor lank, sal sy self een van die groot kinders wees wat die program vir die aand afsluit.

En miskien sal sy dan soos haar pa, op 'n ander manier aan die hand van 'n ander uurglas besef het, stilstaan en besef dat die tyd gevlieg het, en sy oornag groot geword het.

Wonderlik. Vreeslik. En verskriklik.