Einde-van-die-vakansie-blues

Ek wou, op aanbeveling van goeie vriende, iewers deur die loop van die vakansie 'n draai by die Maropeng-Wieg-van-die-Mensdom–museums maak.

Ek en Klaars het ge-Google en gekyk en met opwinding, afwagting gebou.

Maar toe ek uitwerk dit gaan R500-00 wees, en dan het ons nog nie daar gekom of nat of droog oor ons lippe gehad nie, was dit reeds te laat in die vakansie – ons het klaar geld op ander lekker uitgegee, hierdie lekker moet wag.

Dis jammer. Maar ook lekker, want nou het ons iets om na uit te sien.

Vandag is toe nou die laaste dag van die vakansie. En ons moet dit spesiaal maak.

Om 'n onderwyser-ouerpaar te wees, hou nadele in, maar hope wonderlike voordele ook: om saam met jou kind, om saam met jou ouers vakansie te kan hou, is seker die wonderlikste van almal.

Ek kan verstaan dat daar ouers is wat vakansies, dikwels spottenderwys, dikwels nie, om wens – dis dalk werkende ouers met kinders wat by die huis, oumas en oupas, sorgsentrums en somtyds sommer net op straat, rondhang. Of straks is dit mammas wat nie werk nie, vakansies daarom nie waardeer nie en reken die kinders se vakansies maak inbreuk op hul persoonlike tyd en ruimte.

Ek en Annieka kan vakansies egter behoorlik na waarde ag en is maar te dankbaar vir die heerlike Pappa-Mamma-en-Klaars-tyd wat ons gegun word.

So, ja, die laaste dag moet aangegryp word met iets spesiaal wat gebeur.

09:30, toe die laaste slapende in die huis uiteindelik ontwaak, toe weet ek: Klaradyn wou die Nagmaal-Sondag voor die skool gesluit het, museum toe gaan. Vermoedelik die Transvaal-Museum wat jonk en oud deesdae onder 'n ander naam inlig, opvoed en vermaak.

Ons het gesê dat dit sommer bog is, ons kan wag tot die vakansie.

Sy het een of twee keer gevra, ek het verduidelik van die duur toegangskaartjies (dis darem Maropeng én die grotte – twee-in-een) en dit daar gelos.

Maar daar is mos meer as net een museum om te kan besoek.

Sy was al drie keer by die Transvaal-Museum. Sy sal dit weer en weer en weer geniet, maar voor ons nie ons verwysingsraamwerk met die ander museums uitgebrei het nie, sal 'n herbesoek maar moet wag.

Ek oorweeg die kunsmuseum – sy was baie klein toe ons laas daar was. Sy het dit destyds baie geniet, ons het stories gemaak oor die skilderye en beelde, die mense en dinge wat uitgebeeld word name gegee en in die geheel gesien, 'n baie lekker tyd gehad.

Miskien as ons terug kom, want ons gaan vandag na die Nasionale Kultuur Historiese Museum toe. Ek en Annieka was seker so 8 na 10 jaar gelede daar. My onthou is dat dit 'n museum met lieflike materiaal en verwysingsveld is, maar dat die uitstallings destyds nie vreeslik stimulerend was nie.

Straks sien dit vandag anders daar uit, die inhoud sal Klaradyn darem boei – dit vat nie veel om haar brein in hoogste versnelling en rat te kry nie. En as dit nie is wat ons hoop dit is nie, dan is besoek aan die kunsmuseum nog altyd daar om die dag op 'n hoogtepunt af te sluit.

Maar ek was verniet bang – Klaradyn het met die intrapslag begin oe en aa. Die antieke klei-artefakte, met die intrapslag, die rotsgravures van die San, net daarna, en eintlik sommer alles is met 'n gesonde sin vir verwondering ingedrink.

Ek weet van so drie of vier keer wat my ouers, later my ma, met my, of met my en 'n maatjie, van Alberton deurgekom het Pretoria toe, en dan was dit museumdag. Ander kere is ons weer Johannesburg toe!  Te heerlik. Vakansies was dit met Durban en Pietermaritzburg dieselfde.

Ek onthou egter nie 'n besoek aan die Kultuur-Historiese museum nie. En tog is dit die museum met meer as 5 000 000 items agter sy naam. Die mense praat van die Mummie-museum. As kind was ek egter beslis nie daar nie. (Toe moes die museum nog in die rigting van die Dieretuin of Marabastad gewees het, vandag is dit in die gebou van die ou tyronk wat toe later die SA-Munt, voor dit uitgeskuif het Johannesburg se kant toe, geword het.) Ek onthou ek en my ma en my beste maatjie, Riaan, het so laat as om en by standerd 8 nog so 'n Pretoria-besoek meegemaak. Ek onthou ons het daardie dag nie by alles uitgekom waar ons wou uitkom nie. Maar hoe sal ek nou weet waarop ons uitgemis het.

Maar miskien, net miskien, was dit die Kultuur-Historiese Museum.

Ek is van vermoede die mummie was 'n hoogtepunt.

Ons het knap voor die vakansie 'n lieflike internet-leerervaring rondom mummies gehad. Kliek gerus hier om na die BBC se spesifieke Geskiedenis-vir-Kinders-bladsy geneem te word. Toe neem ek die begin van die vakansie 'n dokumentêr oor Antieke Egipte uit en daarin word alles wat ons by die BBC geleer het, op 'n ander manier oorvertel en tuisgebring – ons volg selfs 'n eietydse mummifisering op 'n afgestorwene wat dit wat na sy dood oorgebly het vir navorsing rondom mummifisering geskenk het.

En toe, vandag, 'n regte egte mummie!

Ek onthou nog goed hoe opgewonde ek was toe ek my eerste mummies gesien het – dit was as groot man in die Britse Museum in Londen, maar nogtans.

Die huidige uitstallings is strate beter as wat ek van 10 jaar gelede onthou. Gemeet aan Europese museums is dit beslis nie kindervriendelik nie, maar gemeet aan die gemiddelde museum uit my kinderdae is dit van hoogstaande gehalte.

Daar is plek-plek tekens van agteruitgang, maar niks vergeleke met dit wat by die ou Transvaal Museum besig is om te gebeur nie. (Maar miskien het hulle begin opknap, ons was seker twee of drie jaar laas daar.)

Op pad terug het Klaradyn nog kans gesien vir Paul Kruger se huis, maar dit doen ons 'n volgende keer.

Na meer as twee ure tussen die kultuur-historiese items, het ons by die kunsmuseum ook verby gery en eerder gestop vir iets by Harrie se Pannekoeke.

Dit was 'n lekker dag.

Dit was 'n lekker vakansie.

NS:  Hoe ek kan onthou van 'n dag in Pretoria meer as 30 jaar gelede? My vriend, wat ek my nog al die jare verbeel net so oud soos ek is, was 'n jaar voor my in die skool. En hierdie dag het my ma heeltyd op hom gereken vir aanwysings en raad en inligting. Sy het hom ge-Boetie voor en ge-Boetie agter. En ek was natuurlik jaloers. Ons het in 'n stadium verdwaal ook.

Riaan, onthou jy? En onthou jy die "Boetie"?