Ons kind vier 8

Mag ek eendag van die sestiende sê wat ek onomwonde van die agtste sê:  Dit was nou vir jou ‘n lekker partytjie!

Van die sesde kon ek dit nie sê nie – juis omdat drie, vier en vyf so lekker was; sewe, verlede jaar, was toe weer beter, maar agt span die kroon.

Die kleuterpartytjies was een en elk vir my heerlik – ek verbeel my trouens ons het op twee begin. Verlede jaar het ons egter, na die effe ongemaklike ses, geswig en van die huis na die dieretuin beweeg. Die kinders het dit geniet, ons het dit geniet.

Hierdie jaar, toe wil sy vreeslik graag Maropeng en Sterkfontein toe, na die wieg van die beskawing toe.  Maar dit begin by R525-00 vir Pappa, Mamma en Klaars – en dan is daar nog ‘n maatjie of ‘n piekniek by nie.

Toe koop sy egter 100% in op Lory Park Zoo, ‘n privaat dieretuin op Midrand.

Dis klein, 20 soogdierspesies, 5 reptiele, 14 verskillende papegaaie, 11 uitspesies, 17 verskillende roofvoëls en so bietjie meer as 20 ander verskillende voëlspesies.

11 van die soogdiere is katte – Bengaalse Tier, Jagluiperd, Eurasiese Rooikat, Jaguar, Luiperd, Leeu, Puma ,     Siberiese Tier, Rooikat, Tierkat, en Serval – so dis regtig ‘n opwindende boetiekdieretuin, as ‘n mens so iets kan kry.

Ek het vooraf werksvelle voorberei met vrae oor van die opvallende spesies. En om dit vir die graad 2’s maklik te maak, het ek drie moontlike antwoorde gegee waarvan hulle een moet kies.

Dit was natuurlik nie ‘n uitgemaakte saak dat die kinders gaan inkoop op so ‘n gespesialiseerde akademiese aktiwiteit nie, maar hulle het. So volledig ook trouens, dat ek die laaste keer wat ons ‘n rondte gaan stap het, self gevra het dat ons die aanknipborde met die papier-en-pen-aktiwiteit by die lapa (wat ons twee maande voor die tyd bespreek het) moet los. Die tyd was min, en hulle het die akademie so ernstig opgeneem, dat ek nie kans gesien het dat soölogiese feite ons spoed breek nie.

Elke kind het ‘n koelhouertjie met piekniekgoedjies gekry, ‘n koelhouertjie met piekniekgoedjies wat ons natuurlik by die huis in die yskas vergeet het – en Mamma al die pad voor terug moes ry huis toe.

So terwyl ek en Tannie Esme, Oom Erik en Tannie Johanet van hok tot hok beweeg en probeer uitwerk watter snaakse jaggewoonte die luiperd het (bespring hulle soms die prooi vanuit (a) ‘n erdvarkgat, (b) die water, of (c) ‘n boomtak) verdwaal Mamma toe oppad huis toe. Iewers het Ouma en Oupa ook nog by ons aangesluit om die meisiekind se dag vir haar baie spesiaal te maak.

Op die hitte van die dag, beweeg ons toe eers ‘n rukkie uit die son uit en onder die lapa in, vir die volgende risiko van die dag – speletjies saam met Pappa, drie speletjies waarvoor Pappa drie onderskeie eerstepryse en ‘n vyftal kleiner troospryse gaan kry het.

En ek sê dis ‘n risiko, want die vorige keer (op ses!) toe ek gestruktureerde speletjies wou speel, toe stel die kinders nie belang nie, wip ek my en wil ek hulle almal huis toe stuur. Maar ek was verniet bang dat ek weer ‘n koue skouer gaan kry – die kleintjies het weer eens 100% ingekoop.

Eers het ons, soos op kermisse van ouds, vissies gevang. Elke vissie het ‘n getal onder op sy maag geskryf, en die kind wat die hoogste totaal vang, wen die prys.

Toe word elkeen geblinddoek en moet probeer om die donkie se stert geposisioneer te kry. Groot pret, Ouma speel saam.

En toe moet hulle 10 blikkies wat 4, 3, 2, 1 bo op mekaar gestapel is, met ‘n bal probeer raakgooi en kyk wie kry die meeste met een gooi om. Te lekker.

Na die ete en  nog ‘n soölogiese ekskursie deur die dieretuin waarin hulle leer hoekom aasvoëls se nekke kaal en sonder vere is, kom die koek aan die beurt – en daar ontaard die koek in ‘n impromptu aktiwiteit op sy eie.

Tannie Esme het jaar een aangebied om ‘n koek te bring, en ses jaar later doen sy steeds. Vanjaar se koek was ‘n plaaswerf, ‘n hoogs kreatiewe plaaswerf met trekkers en kampe en krale en koeie en hoenders – en toe ons weer sien, toesit al ses van hulle op hulle hurke en speel spontaan, heel bevange met die koekversierings.

Voor dit, terwyl ons grootmense ons eie worsbroodjies geniet het, het Oom Erik hulle goed ‘n halfuur rondom ‘n ander geskenkie van Tannie Esme – nege dobbelstene – besig gehou.  Dis egter nie sommer enige nege dobbelstene nie, dis nege dobbelstene met vier en vyftig verskillende prentjies op – jy gooi die nege stene en moet dan die storie vertel rondom die nege verskillende prentjies wat boontoe kyk.

Hulle het die reëls perfek aangepas by ‘n groepie van ses: in plaas daarvan dat elkeen ‘n storie vertel, het elkeen, al in die rondte, ‘n deel van die storie vertel. Hoogs kreatiewe stimulering.

En op pad uit – ons dra al die goed terug kar toe – toe kry die partytjie sy kersie op die koek by:  Oom Erik koop kaartjies dat elke kind interaksie met die tierkatwelpies kan hê. Dit is iets wat nie altyd moontlik is nie. ‘n Vorige keer toe was ons daar, toe is sowel die jagluiperd- as die tierkatwelpies te groot vir Klaradyn se ouderdom, ‘n vorige keer was hulle weer jonk genoeg. Gister was die jagluiperdwelpies beslis te groot, maar die tierkatjies nog klein genoeg vir agtjariges om met vrymoedigheid interaksie te hê.

Eers is Oom Erik in met drie maatjies, toe Mamma met drie ander maatjies.

Selfs die outjies wat vroeër die oggend nog te lugtig was om saam met die oom tussen die ooruile in te gaan en hulle te voer, het kans gesien vir die tierkatjies. Hierdie uile was ook ‘n hoogtepunt op hul eie. Die goed word aangespoor om op die kinders se arms te kom sit en van daar af gevoer te word. Een van die kinders het in ‘n stadium ‘n uil op elke arm en ‘n uil op die kop gehad.

Die kinders het dit regtig vreeslik geniet, ‘n blinde sou dit met ‘n stok kon aanvoel, nee, ‘n blinde sou dit kon hoor, en ‘n dowe sou dit kon hoor. Ek en Esme vermoed, toe ons motor toe stap, dis omdat hulle nog ‘n jaar ouer is, en dinge op ander en meer maniere kan geniet as ‘n jaar en twee jaar gelede.

Ek sê ook dis omdat die kinders wat Klaradyn genooi het, dieselfde woordeskat het. Dit klink laf, maar navorsing het bewys dat sosialisering op die ouderdom wat hulle nou is, nie deur goed soos status of ouers se inkomste of waar jy bly en watse kar jy ry, hoe goed jy op skool doen en hoeveelste in die klas jy staan, bepaal word nie, maar suiwer deur woordeskat.

Jy maak nie maats met kinders wie se woordeskat ver bo jou vuurmaakplek is nie – jy voel (en is) uitgesluit uit hul geselskap. Dit werk beide kante toe, jy nooi ook nie sommer ‘n maatjie in jou vriendekring in, wat nie met jou saam praat nie, spreekwoordelik nie dieselfde taal as jy praat nie.

Gister se groepie, seuns en dogters saam, het mekaar verstaan.

Dit was heerlik.

Ek het heeldag met die kamera om mhy nek geloop, maar was so besig en betrokke dat ek nie by 'n enkelete foto uitgekom het nie. Sodra ek kry, Tannie Esme weet ek het foto's geneem, vertel ek meer aan die hand, nie van woorde nie, maar prentjies.