So kry ek en ‘n reisgenoot jare gelede kaartjies vir opera in die een of ander operahuis in Boedapest.
Iewers deur die loop van die oggend, klaar met die historiese vismark en oppad museum toe, leen ek, wat van opera maar min weet, my ore aan die musieklike reisgenoot uit; sy is immers die koorjuffrou en daar is omtrent nie ‘n stad in Europa waar sy tot op daardie datum nog nie self gesing het nie.
Sy vertel ‘n hoogsdramatiese storie met iewers ook die aria van die koninging van die nag ingegooi – en onthou, sy hoef nie te vertel nie, sy illustreer en iewers op ‘n klip onder ‘n boom trek sy los en begin sing.
Die Hongaarse program, later die aand, beteken vir my niks nie, maar ek volg die storie met die sinopsis van vroeër die oggend heel goed.
Ongelukkig egter ook net tot op ‘n punt hier knap voor die einde toe die vrou wat ek die hele aand verwag om af te klok, nie self af klok nie, maar trillend ekstaties bystaan as dit die man wat ek gedog het die onsterflike Lucifer is, twintig minute en drie arias verder neem om uiteindelik, oulaas, finaal, die gees met volle oorgawe te gee.
En daar is die storie boonop ook klaar en moet ons huis toe sonder dat ek enigsins die bekende melodie van die nagtelike koningin se befaamde aria hoor.
Dis toe ek op pad tent toe en in ‘n laatnag bus my effense verwarring (oor die dood) en teleurstelling (oor die gemis aan die aria wat ek by die klip onder die boom gehoor het) met haar deel, dat sy klokhelder, luidkeels, soos geen koningin of prinses van die nag, óf dag, haar dit kan nadoen nie, begin lag.
Het ek dan nou regtig daardie lawwe storie van haar geglo, dit was ‘n sameflansing van elke denkbare opera met ‘n vrouehoofkarakter met hier en daar iets na gedagte en verbeelding bygegooi om dit te maak werk.
En daar het ek haar hele storie op die 1994-aanbieding van die Hongaarse staatsopera se Nabucco getransponeer, tot knap voor die einde, toe die verkeerde karakter sterf en die een tannie nié lostrek met die aria van die koningin van die nag nie.
En iets daarvan herinner my aan Klaradyn en wat in die toekoms op haar wag, die ontnugtering, die teleurstelling.
Sy het nou al hierdie jaar die Kersfeesvaderpak onder in haar een grootjie se Chesterfield-set en kis opgespoor. Maar dit het sy gelate aanvaar as die Moolmans se pakkie wat hulle moes aanknoop die eerste jaar wat Pappa en Mamma ingespan is om as Kersfeesvader se helpers op tree, Mamma met die aankoop, en Pappa met die uitdeel van die pakkies.
Vanjaar sal immers die derde Kersfees wees waarop sy net so lekker en hard met ons twee saamspeel om aan Kersfeesvader ‘n illusie van die werklikheid te verleen. (Vanjaar het ons selfs ‘n kontak met die naam “Kersfeesvader” op die selfoon, en al wat ons ligweg bekommer is die skrale moontlikheid dat die nommer wat ons aan die man toegedig het dalk regtig bestaan – elke keer as ons SMS, wil dit voorkom asof ons vorige SMS wél deurgegaan het.)
Ons vermoed ten sterkste dat van die maatjies by die skool rondloop en vertel dat Kersfeesvader en feetjies nie regtig bestaan nie. En gedagtig aan ‘n beste maatjie wat nou die ander dag by haar ouers gekom en uit die bloute gevra het waar babas dan nou regtig vandaan kom, vermoed ons daar is maatjies wat oor allerhande ander dinge ook staan en rondloop.
En dís wat my by Nabucco en die aria van die koningin van die nag het.
Dit het mos alles begin, so vier of vyf jaar gelede, met ABBA se Mama Mia wat ons as gesin gaan kyk het, wat ons as DVD aangekoop het en nog steeds so twee keer ‘n jaar met springmielies in ‘n bak op die skoot in die sitkamer voor die kassie kyk.
Die motoriese moment wat alles in die blyspel aan die gang gesit het, jare te vore, is ‘n hoervakansie van slet en semen wat die ma met een van drie (sover sy kan onthou) moontlike pa’s vir kind gelaat het. Haar eufemisme vir haar stokperdjie om deur elke tweede derde jong man wat sy raakloop gespyker te word (en dan stel ek die harde, lustige werklikheid self ook so sag moontlik) is mos “dot, dot, dot” – die ellips wat sy as jong dogter in haar dagboek ingespan het om elke keer wat sy op en onder en deur en oor die tou gaan trap en spring het, te kommunikeer.
Maar op 8 en amper 5 maande sit Klaradyn met ‘n sugar coated, ‘n heavily sugar coated, weergawe en interpretasie van die gebeure, die een wat Annieka haar drie of vier jaar gelede met ‘n heuningkewas om die mond gesweer het: die dogtertjie kan een van drie pappas hê en sy weet nie watter een nie.
Nou tot op 8 jaar en 5 maande was dit vir haar genoeg.
En wanneer die werklike daglig gaan begin deurskemer, weet ek nie.
Weet ek ook nie met die dirty deel van Dirty Dancing nie.
Kyk, toe die kind destyds, ‘n halfuur elke week gaan ballet het, is ons na al wat ballet is, het ons al wat balletfliek of ballet-Barbie-tekenprent is, uitgeneem.
Na die fondament in die klassieke nou gelê is, beweeg sussie egter nou volgende jaar oor na modern, tap en hip-hop.
En ja, dit was ek wat voorgestel het ons kry kaartjies vir volgende jaar se Tap Dogs by Pieter Toerien in Montecasino. Maar dis toe wat Ma ook so graag hierdie vakansie met die kind Dirty Dancing wil gaan kyk.
Ek onthou dat ek die fliek in 1987 op die grens op video gesien het en daardie jare al nie veel van gehou het nie – hopeloos te veel van ‘n tipies Amerikaanse chick fliek.
Synde die petrolgeld Johannesburg toe, drie koeldranke en drie roomyse (nog lank voor die etegeld en toegang na die voëlpark bygereken is) al ‘n derde nul by die uitgawe se vorige twee nulle voeg, stel ek voor die dames neem net eers die fliek uit dat Klaradyn immers net die storielyn ken as sy in haar R300-00 teatersitplek wegsink.
Dis toe dat, én Moeder én Vader, vyf en twintig jaar later besef dat hulle in vyf en twintig jaar, soos inderdaad ook met Grease het, die storielyn vergeet het, en basies net die twee of drie musikale hoogtepunte nog onthou het.
Met Grease kon Mamma opstaan, die DVD stop, “nee, wat” uitroep en sê dat hierdie nie ‘n fliek vir dogtertjies is nie. Maar hoe gemaak met Dirty Dancing wat ons vanaand gou op die televisie kyk omdat ons dit more lewendig op die planke gaan kyk.
Behalwe dat die storielyn ook maar niks anders as ‘n gehop van kooi tot kooi is, het ons in hierdie storielyn ‘n agterstraataborsie ook ingewerk.
Toe Klaradyn my in ‘n stadium vra wat dan nou gebeur, antwoord ek bloot: “Vra jou ma.”
En soos haar hele gesin en uitgebreide familie al vir jare weet, weet ek dit ook al vir jare – Annieka moes nie ‘n onderwyseres geword het nie, maar ‘n prokureur. Die oomblik toe ek die bal soos ‘n warm patat in haar hande gooi, spin sy daar ‘n storie en gebeurlikheid wat enige dag anderkant die hemelpoorte ook met geloofwaardigheid sou kon afspeel.
Met hierdie storie is ons toe ook gister Dirty Dancing toe, ek wat my heeltyd daaraan herinner dat ek moes geweet het hulle sou dit eerder iets soos Clean Dancing genoem het as dit nie was dat dit so duidelik dirty dancing was nie.
So doen die kind toe met Dirty Dancing wat ek met Nabucco gedoen het en geniet ‘n lieflike ervaring op die vlak van ‘n onskuldig-naïewe 8 jaar en 5 maande.
Mog sy nie 8 jaar en 5 maande verder weer daarna kyk nie, die skille sal soos lemoenskille van haar oë (én ore) afdop.
Aan die anderkant, eerder dan maar dít, en ‘n Kersfeesvaderpak in die kis, as om met ‘n half jack onder tussen Pappa se onderbroeke, ‘n pakkie sigarette of iets dergeliks tussen Mamma se panties, gekonfronteer te word.
No comments:
Post a Comment