Vaaltyn se ete en soete naspysie

Ek het vanaand twee goed gemaak wat ek nog nooit gemaak het nie. Ek kan nie wag om elkeen weer te maak nie – hoe gouer hoe beter.

Die een was ‘n ongeëwenaarde sukses, die ander ‘n volslae mislukking.

Enige vrou sal vir jou sê dat ‘n man nie kruideniersware-inkopies moet gaan doen nie. Ek is daarvan sprekende bewys. Ek koop wat ek nie moet koop nie en laat na om te koop wat ek moes koop.

‘n Inkopielys is nie iets wat ek in die motor los nie – ek los hom vanuit die staanspoor op die kombuis- of eetkamertafel voor ek nog vertrek.

Ek sigsag ook nie in aller yl van produk tot produk nie, nee, ek slenter op ‘n drentelgang van die gangetjie heel links, tot die een heel regs.

Ja, ek weet ek soek nie nou glase of wasgoedversagmiddel nie, maar netnou vra iemand my oor die prys van wynglase of die nuutste geure in wasgoedversagmiddels – en dan sit ek met ‘n bek vol tande! Daar is mos nie ‘n manier nie! ‘n Man moet op hoogte bly van wat om hom aangaan.

Dis hoe ek ‘n ruk op hierdie vreemde botteltjies tussen die toebroodjiesmere afgekom het en summier een van elkeen van die vier soorte gekoop het. Nogal ingevoer uit Argentinië. Die goed se rakleeftyd het al gekom en verby gegaan toe ek dit gekoop het, maar dit was heerlik. So lekker dat ek die volgende dag terug is vir nog, maar toe is daar niks. Ek het gevra, tot agter in die stoor in, en die boodskap gekry dis die vorige dag, enkele ure na my aankoop, van die rak gehaal, nie net oor die vervaldatum nie, maar oor die produk nou maar een maal net nie verkoop het nie.

Dulce de Leche. Dis eintlik nie veel anders as ‘n blikkie kondensmelk wat jy tot karamel kook nie, maar dit voel vir my al te veel na verneuk.

Toe volg ek die outentieke resep: 2 liter melk, 500 gram suiker, teelepel sout. Kook dit vir drie ure af tot daar so 500 milliliter oorbly.

Myne het na 2 uur en 47 minute gaan staan en brand.

Ook nie gaan staan en verbrand soos in galbitterpikswart verbrand nie – die aanbrand was eintlik net baie dik en donker raak teen die bodem van die pot. Dit het aan die smaak onder die son niks gedoen nie, die tekstuur is ongelukkig nou net korrelrig in plaas van romerig.

En al hoekom dit gebeur het is omdat ek vir te lank agter die werk ingeskuif het, en twee of drie keer se roer by die pot laat verbygaan het.

Maar dis heerlik – as ek nie so sleg was nie, was ek nou op straat op soek na nog 2 liter melk sodat ons weer kan probeer.

Die ander eerste hou ook verband met staan en rondkyk in winkels. Want by die slaghuis doem daar toe hierdie kookboek vlak onder my neus by die kasregister op. Ek kyk, en terwyl die bank my per SMS kontak om te laat weet dat ek nog ‘n verdere R345-00 in die rooi in is, jaag ek summier die kaartjie ‘n tweede keer, hierdie keer vir R160-00 van die kookboek, deur die kaartmasjien se gleufie.

Dis ‘n lieflike kookboek wat regtig bykans geen moeite met hoeveelhede doen nie. Dis soos om party van Leipoldt se resepte te lees – neem ‘n handjievol of wat van dít en dan gooi jy ‘n grypie van dát by nadat jy so bietjie hiérvan ingeroer en ‘n bietjie dáárvan oorgerasper het...

Daarin erken hulle toe dat dit ook vir hulle jare lank heiligskennis was om iets anders as knoffel, suurlemoen en botter by garnale uit te bring. Maar toe bring ‘n vriend hulle met ‘n ander pad by Rome uit en dís dan nou die resep wat hulle met my deel.

Van voor ons troue eet ek en Annieka (deesdae ek en Annieka en Klaradyn, wat van garnale as krewe praat) op Valentynsdag so veel as moontlik garnale, met so min as moontlik bykosse. Die laaste klompie jare doen ons nie eers moeite met rys nie – ons smeer sommer hompe brood deur die sappe en medisynerekeninge-vir-cholesterolbeheer wat in die pan agterbly.

Maar ek kan nie ‘n oopkop kookboek aankoop en met ‘n kop so toe soos ‘n kleios se sweetgate sit nie – ek besluit daarom om die oopte van kop te toets aan my bereidwilligheid om hulle nuwe gaarnaalresep op die proef te stel.

My beursie was by die huis vergeet, en die viswinkel is in Groenkloof – toe leen ek Maandag geld om ‘n heen en weer reis huis toe en terug uit te skakel. Ek het koningingrootte Maputo-garnale bestel. (Ek kan nie dink dat ek Pietersburg nie meer Pietersburg mag noem nie, maar Polokwane, en dit terwyl ons na al die jare steeds vasklou aan die koloniale Lourenço Marques, vir ‘n plek wat donkiesjare gelede al ‘n polities korrekte naam gekry het nie.)

Die kannetjie room en brandsous had ek in die huis.

Gister, terwyl Klaradyn dramaklas het, skiet ek toe gou deur Checkers toe om grondboontjiebotter en van die gewone soort te loop kry. En ‘n botteltjie bier daar langsaan, want hiervan sou ek ‘n gesonde skeut by my pan moes gooi. (Ek, wat gewoond is aan ‘n ‘n paar druppels witwyn by my garnale!).

En toe is dit maklik – 6 minute en ons kon eet.

Ek het vooraf my sou berei – en nie met verdrag in die pan, soos hulle voorgestel het nie.

Ek het vier (eerder opgehoopte as gelykgemaakte) eetlepels gladde gronboontjiebotter by die kannetjie room ingeroer. Toe so vier eetlepels chillie-sous – hulle vra die warm soort, maar gedagtig aan Klaradyn het ek gehou by die ligter kindertjievriendelike weergawe. En dan ‘n skeut goeie bier.

Ek het 300 gram botter gesmelt en aan die borrel gekry – daarby is die garnale ingegooi. Die oomblik toe hulle alkante pienk was, het ek my oë toegeknyp, en die ondenkbare sous daarby ingeroer.

Die meisies het al aangesit en die oomblik toe die sous lekker dik en deurgeroer was (so 15 sekondes) later, toe stap ek met die pan, net so tafel toe.

Hierdie keer was daar Basmati rys. Volgende keer, wat beslis sommer net om die draai is, sal daar weer wees.

Hulle sê niks van sout nie – ek sal die prawntjies vooraf insout, daar by die gleufie in die dop waar die poefenjersdermpie uitgehaal word.

Dit was ongelooflik lekker.

Dis ‘n wilde sprong, ek weet, baie wild, maar elke millimeter van daardie sprong is die risiko werd.