Pappa-en-dogtertjie oomblikke

William Rowland het ʼn gedig, geskryf “Pappa en seuntjie stap”. Dit was jare lank ʼn voorgeskrewe gedig vir matrieks. Doen ek en Klaradyn dinge saam, dan spring dié gedig se titel gereeld in my bewussyn rond. Soos die afgelope Paasnaweek weer.

Ons Pappa-en-dogter bonding, Donderdagmiddag, het eintlik Donderdagoggend al begin.

Die wortels daarvan lê egter in ʼn kragonderbreking van die vorige oggend, Woensdag, met die tandarts wat laat weet dit help nie ek kom, soos afgespreek, om 15:00 daar aan nie – hulle krag is al die hele voordag af en die terugvoer wat húlle kry, is dat dit tot agtermiddag laat nog gaan duur.

Ek jubel. Dis ʼn baie uitdagende fotodag 1 by die skool en ek moet soos altyd pa staan daarvoor.

Dis seker die vierde jaar in ʼn ry dat iemand doelbewus kies om eerder deel van die probleem as deel van die oplossing te wees deur klastoetse vir die betrokke dag te skeduleer. Dit laat my, weer eens, met twee wagtende fotograwe wat, nie eens soos Barry Roux en Gerrie Nel per dág nie, maar per uur, eintlik per minuut, betaal word. Hulle sit met dolleë koorbankies voor hulle en staar na die portrette van die skool se Springbokke en Proteas wat in ry al om die saal se binnemure gehang is.

Want buite die saal staan ons met sowat 300 kinders in ʼn graad, elkeen in een van tien registerklasrye aangetree (van kortste voor tot langste agter, klasleiers voor na lank agter) en nie ʼn enkele een van die klasse kan inbeweeg vir hul foto nie.

“Ons is nog nie almal hier nie, Meneer!”

“Nou vir wat nie, ek het al tien minute gelede afgekondig dat julle moet kom aantree?”

“Die kinders skryf nog toets in Juffrou (So-en-so) se klas, Meneer.”

Dan had ons self ook al ʼn kragonderbreking wat verdere druk op onse fotodag geplaas het.

So ek jubel en klim met seer keel en nog seerder voete knap voor 15:00 in die kar. ʼn Middag wat ek in die tandarts se stoel sou deurbring, lê nou oop voor my.

En dis Woensdag.

Woensdag is Annieka se middag met Klaradyn.

En op ʼn Woensdag het Klaradyn kunsklas van drie tot vier.

Ek bel in die ry:  “Wat doen jy?”

“Ek laai Klaradyn by die kuns af. Maar ek is bly jy bel. Ek het my rekenaar se koord in die kantoor gelos, kan jy dit vir my bring as ...”

“Ek is al myle van die skool af. Laai vir Klaars af en dan ontmoet jy my by Pure.”

Dis by hoogste uitsondering dat ons ingewikkelde middagskedules so klandestiene iets toelaat. Maar ek vroegoggend al, op een van my 342 keer se hardloop tussen die saal en die kantoor om kinders oor die interkom te gaan roep, verby die personeelkamer se kombuis gehol, toe die lekkerste geur van KFC my tref.

Van toe af, en dis teen die tyd dat ek huis toe ry ook al meer as vyf ure later, is ek belustig vir iets lekkers. En Pure is lieflike, trendy, pretensieuse, totally over priced eetplekkie, en selfs al sou Annieka nie by my kon aansluit nie, is ek na my helse skooldag bereid om manalleen met my sawwe, moeë lyf, seer keel en voete daar te gaan sit om liggaamlik en emosioneel vertroos te word.

Annieka had self ʼn dol dag en sewe minute later trek sy skreeuende bande en stof wat dóér trek voor die eetplek in.

Ek bestel ʼn drie-dubbel-van-iets sny koek. Drie soorte neute, of drie soorte sjokolade – ek kan nie onthou nie. En dit maak nie saak nie. Wat saak maak, is dat die lekkerste stuk koek is wat ek in my ganse lewe nog geëet het. As ek my sin kon kry (en ʼn banklening daarby) was ek die laaste drie dae al sewe keer terug om plek vir nog ʼn snytjie in my deursnit-Wit-Afrikaanse-Afrikaner-man-boepens in te ruim.

Die ander ding wat saak maak, is dat die eerste happie wat ek vat ʼn donderse (en dis kláár sagkens gestel) harde stukkie neut in het. So hard, trouens, dat ek dit geensins kan stukkend byt nie. Só hard, dat dit sommer sulke vreemde harde krap- en kraak- en knakgeluide in my mond maak en ek bloot maar oë moet toeknyp en afsluk.

Om ʼn lang storie kort te maak, teen die tyd dat ek via telefoonbankdiens klaar aansoek gedoen het vir ʼn oortrokke fasiliteit om my rekening te kan vereffen, weet ek en Annieka albei dat die eerste happie se stukkie neut nie ʼn stukkie neut was nie, maar die kiestand se tydelike kroondoppie wat ek sou vervang het vir die regte een, ás dit nie vir die kragonderbreking en die daaropvolgende stukkie koek was nie.

Twee ure later het ek die volgende oggend 07:25 ʼn noodafspraak by my tandarts.

Dit beteken ek moet Donderdagoggend ʼn volle uur later eers by die huis uit.

Die wekker gaan normale tyd af – vrou en kind moet gewone tyd in ma se motor spring. Maar Klaradyn se toebroodjies klaar gemaak en die voëls se kos klaar gegee, ook klaar geskeer en gesjampoe, klim ek suutjies by Klaradyn in die bed.

Dit kan mos nét lekker wees om, op ʼn gewone skóóloggend, in die arms van jou vader te kan ontwaak, in plaas daarvan om van die gang af wakker geroep te moet word.

Daar begín ons pappa-en-dogtertjie oomblik.

Tien minute later word dit voortgesit toe haar japon nêrens te vinde is nie, en Pappa sý japon vir haar aantrek om in te verdrink op pad na ouma toe. Hoe lekker dit vir haar in Paps se japon is, staan sommer oor haar hele gesig geskryf, toe sy tatta soen en in die motor klim.

Ja, die kind gaan soggens in haar pajamas by die huis uit. Ek én Annieka klok O7:00 in by die werk en daar is nie ʼn manier dat ons ons kind 06:20 by ʼn skool aflaai om betyds by ons eie te wees nie; ons laai haar daardie tyd by Ouma-hulle af waar sy was, aantrek en ontbyt. (Oumas en oupas is wonderlike goed!)

Donderdag is amptelik die eerste dag, nie van herfs nie, sommer van winter – dis die ganse skooldag properlies en góéd koud.

Toe ek Klaradyn na drie weer by Ouma-hulle optel (Donderdag is my middag met haar, Annieka bly aan om tot laat in stilte en vrede te werk) sien ek die merrieperd het mooitjies na skool nie haar gewone klere aangetrek nie, maar terug geklim in haar winterslapies en pappa se oorgroot japon.

En vir wat nie! Dis lekker koud én die begin van ʼn langnaweek – daar is geen huiswerkroetine nie. Sy en ouma sit snoesig onder ʼn kombers ingenestel en kyk iets op televisie.

Toe ons oomblikke later by Ouma wegry – Klaradyn steeds knus in haar element in Pappa se japon – weet ek daar is nie ʼn manier dat ek sy nou, in hiérdie koue, in die tuin gaan speel nie, ons gaan een van net drie dinge doen – ons gaan in die sitkamer voor die televisie onder ʼn duvet inspring en ʼn video kyk, ons gaan in die sitkamer voor die televisie onder ʼn duvet inspring en ʼn video kyk, of ons gaan in die sitkamer voor die televisie onder ʼn duvet inspring en ʼn video kyk.

Wat ons toe ook doen.

Ek het Desember-vakansie al ʼn Richard Gere-video gekoop waarby ons nie uitgekom het nie. Ook nie in die April-vakansie nie, die ding roep nou al vyf maande uit die kas om asseblief tog net vertoon te word.

En ek weet nie of dit met alle kinders so is nie, en of dit net met Klaradyn so is nie – sy kan nie lángs ʼn mens sit en televisie kyk nie, sy móét tegelyk ónder jou vlerk en so te sê óp jou skoot, vóór jou gesigsveld inwurm om televisie te kyk. Of dit nou so warm is, jy gril al om net aan jouself te moet raak; en of dit nou, soos Donderdagmiddag, lekker koud, selfs onder ʼn duvet, is.

En dis hoekom hierdie stuk, gedagtig aan destyds se “Pappa en seuntjie stap” nie “Pappa en dogtertjie stap” gaan wees nie, maar “Pappa en dogtertjie huil.”

Klaradyn het, alles mooi bymekaar getel, in haar eerste lewensjaar heelwat minder en korter gehuil en geskree as wat sy Donderdagmiddag gehuil het. Ek het laas amper so gehuil toe my ma dood is, maar nie naastenby so verskriklik vreeslik erg, en intens, en hard, en aanhoudend nie. Onbeheersd. Onbevange. Ongekontroleerd. Onge-alles.

Dis ʼn dierefliek. En kinders soos ek en Klaradyn huil in alle diereflieks. Dis omdat daar altyd iets met die diere gebeur – hulle gaan dood en dis hartseer.

Maar in hierdie fliek huil jy nie omdat dit hartseer nie, jy huil omdat dit so vreeslik hartroerend en aangrypend móói is.

Om die waarheid te sê, die kyker is eintlik bly en verlig as die blêddie hond 40 minute (verteltyd) en 9 jaar (vertelde tyd) later uiteindelik sterf, want dán eers, kan jy dit begin oorweeg om op te hou huil.

Ek en Klaradyn het beide 20 minute ná die fliek al lankal verby, en die televisie ook al afgesit, was, nog steeds gehuil toe ons die storie vir Mamma vertel het. Om die waarheid te sê, Mamma, wat glad nie die fliek gekyk het nie, het ook begin huil. Of dit nou is oor die storie, of net om na ons te kyk wat so aansteeklik tjank, sal ek nie weet nie.

My oë was ure later nog heel week en eintlik sommer lekker rou, asof iemand nie komkommerskyfies, soos by ʼn spa, op hulle gesit het nie, maar deurgesnyde uie in hulle gevryf het.

Ek is dankbaar dat ek die fliek in die privaatheid van my eie binnekamer gesien het, het ons dit op die grootskerm gekyk, sou ons mos uitstap. Want as ons nie self uitgestap het nie, sou die ander ons uitgejaag het.

Op ʼn tranetrekker-skaal van 0 – 10, ken ek ʼn 10 toe. En ek plaas “The Champ” (onthou julle nog die fliek – die vrouens is met ekstra sneesdoekies in hul handsakke teaters toe!) en “Dirkie” op ʼn skamele 2.75. Dan haal “Terms of Endearment”, “Lelik is my offer”, selfs “Titanic” (waarin ek hardop geruk het soos ek tjank) nie eers die skaal nie.

Die fliek wil geensins ʼn historiese weergawe van die werklikheid wees nie, maar is geïnspireer deur werklike gebeure jare gelede. Ek gaan nie oorvertel nie, ek haal uit Wikipedia aan:

In 1924, Hidesaburō Ueno, a professor in the agriculture department at the University of Tokyo, took in Hachikō, a golden brown Akita, as a pet. During his owner's life, Hachikō greeted him at the end of each day at the nearby Shibuya Station. The pair continued their daily routine until May 1925, when Professor Ueno did not return. The professor had suffered a cerebral hemorrhage and died, never returning to the train station where Hachikō was waiting. Each day for the next nine years Hachikō awaited Ueno's return, appearing precisely when the train was due at the station.

Hachikō attracted the attention of other commuters. Many of the people who frequented the Shibuya train station had seen Hachikō and Professor Ueno together each day. Initial reactions from the people, especially from those working at the station, were not necessarily friendly. However, after the first appearance of the article about him on October 4, 1932 in Asahi Shimbun, people started to bring Hachikō treats and food to nourish him during his wait.

In 1932 one of Ueno's students (who developed expertise on the Akita breed) saw the dog at the station and followed him to the Kobayashi home (the home of the former gardener of Professor Ueno—Kikuzaboro Kobayashi[5]) where he learned the history of Hachikō's life. Shortly after this meeting, the former student published a documented census of Akitas in Japan. His research found only 30 purebred Akitas remaining, including Hachikō from Shibuya Station.

He returned frequently to visit Hachikō and over the years published several articles about the dog's remarkable loyalty. In 1932 one of these articles, published in the Tokyo Asahi Shimbun, placed the dog in the national spotlight. Hachikō became a national sensation. His faithfulness to his master's memory impressed the people of Japan as a spirit of family loyalty all should strive to achieve. Teachers and parents used Hachikō's vigil as an example for children to follow. A well-known Japanese artist rendered a sculpture of the dog, and throughout the country a new awareness of the Akita breed grew.

Eventually, Hachikō's legendary faithfulness became a national symbol of loyalty, particularly to the person and institution of the Emperor

Ek en Annieka was ʼn ruk gelede bekommerd toe Klaradyn die enigste een van ons drie was wat nie getjank het toe ons as gesin Spielberg se ET gekyk het nie. Ons was bang sy word emosioneel afgestomp deur die goed wat sy kyk. Nadese kan ons ontspan: Klaradyn klim beslis nog met hart én siel in ʼn fliek in en kan dit onbevange met volle oorgawe geniet.

Wat haar pa betref – hy is duidelik steeds dieselfde pissie en verleentheid wat hy nog al die jare was.