Judy se "Rooi Hoender" deur Hans

Ek het minute gelede ʼn dis in die oond gesit wat ek nog nooit vantevore self voorberei het nie. 

Dit terwyl ons die bure oor het vir ete. 

Dit terwyl my ma ons groot gemaak het om nooit iets vir die eerste keer te probeer as jy onthaal nie. 

Ek het ook nie ʼn resep wat ek kan volg nie, al het ek seker dertig resepte geraadpleeg.

Gelukkig het ek die dis al baie keer geëet. Maar dit was voor 1975 laas.

Dis my en my broer se gunsteling dis, in ons huis het ons dit “Rooi Hoender” genoem.

Ek het “rooi hoender” ge-google en 375 trefslae gekry. Toe google ek “red chicken recipe” en kry sowat 115 000 adresse.

Ek het moedig probeer, maar het helaas niks gevind wat my aan my en my broer se geliefde “Rooi Hoender” van onse mamma herinner nie.

Ek het selfs mense gekry wat vermoedelik na dieselfde resep as ek op soek is. 

ʼn Naamlose iemand het op Yahoo-answers.com gevra:  “What's the recipe for campells soup red chicken?”

 

Drie jaar gelede het ‘n sekere Blue Hills Granny geantwoord:

 

“Maybe this is the one you are looking for 1/2 stick butter 4 chicken breasts salt and pepper Season chicken and brown on both sides in butter Mix together 1 can tomato soup 1/2 can water 1 Tablespoon vinegar 1 Tablespoon brown sugar pour over cover and simmer on low about 40 minutes until chicken is tender serve over hot cooked rice .You can also ad some garlic powder if you like and you can flour the breasts before you brown them.”

 

Maar in dié betrokke resep is al wat reg is die hoender en die “1 can tomato soup”.

 

Die res is spekulasie. En dan ontbreek daar baie.

 

Ek weet nie of ‘n mens ooit Campbell’s sop in die ou RSA gekry het nie. 

Cambell’s se sop lui vir my maar net klokkie omdat Andy Warholl dit in so baie mense se onderbewuste verewig het met sy reeks kunswerke.

 

Ek (en my skoonsus, so ver ek weet) onthou dat dit OXO-tomato soup was. Half and half, het ons daarvan gepraat, want jy moes een blikkie sop met een blikkie water verdun. (Ek vermoed my ma sou melk gebruik het as sy die sop gemaak het.) 

OXO is egter al die jare sinoniem met blokkies en pakkies en nie met blikkies roomsop nie.

 

Ek weet nie watter soort sop dit was nie, ek was te klein, dis te lank terug. Maar hoekom my ma-hulle, en my skoonsus, opgehou het om die dis te maak, is eenvoudig: die betrokke blikkie sop is oornag van die mark af, en die dis het net nooit so lekker uitgekom met die ander blikkies tamatiesop wat daar daardie jare op die mark was nie.

 

So dis nou meer as dertig jaar dat ek lus het vir “rooi hoender”.

 

Ek so twintig jaar gelede een Sondag aan huis van Carel en Hetta Potgieter ‘n baie lekker rooi hoender geëet. Dit was nie my ma se resep nie, maar het sterk daaraan herinner.

 

Sien, ek onthou dat daar rooi soetrissies in was, dalk selfs groenes.

 

ʼn Mens het daardie jare sulke groot vierkantige can fruit bottels gekry – out size as jy my vra. In Paljas en Die storie van Klara Viljee het die agtergrondinkleding-, dekor- en rekwisiete-mense presies sulke glasflesse met deksels op die stel gebring. Elke keer as ek die flieks kyk, dan vang die bottels my oog en raak ek so lus vir my ma se “Rooi Hoender”.

 

In hierdie bottels het my ma-hulle by Makro ingelegde green en red peppers gekoop. En as dit opgebruik is, is die etiket afgewas en die bottel spensrak toe gevat.

 

Ons het in my tyd in ‘n ouerhuis vier keer getrek. En elke keer is hierdie stel bottels saam. Na een trek moes ek al die deksels vir Mamma oranje spuitverf. Met die volgende trek het ek hulle weer groen moes spuitverf.

 

Ek het daardie bottels gehaat.

 

Vandag sal ek wat wil gee om net een van daardie bottels in my huis te kan hê. Ek sal selfs die deksels spuitverf.

 

Maar ek dwaal af. Ín hierdie bottels was die lekkerste soetrissies en ek onthou so duidelik soos daglig dat Judy se hoender van tyd tot tyd van hierdie soetrissies ingekry het.

 

Dis natuurlik die geneuk nè – daar is nie ʼn resep gewees nie, sy het kos gemaak soos die gees haar gelei het. Dis nie te sê daar was áltyd ingelede soetrissies by nie.

 

Toe neem die gees van my besit met die laaste tuisgemaakte tamatiesop wat ek vroeër die week gemaak het. Die sop waarvan daar, skat ek dit met die oog, so twee blikkiesvol oorgebly het. Annieka vra of sy die oorskiet sop vir Martha kan weggee huis toe. Ek sê kortaf, “nee”.

 

Selfs die beste blikkiesop moes daardie jare mos tweedebeste gewees het om rooi hoender te maak. Hierdie tamatiesop van ons móét mos lekker rooi hoender kan maak, al is dit nie Judy se “Rooi Hoender” nie. En ek begin my soektog na dié rooihoenderresep van alle rooihoenderresepte. Maar een met soetrissies.

 

Ek spoor inderdaad ʼn rooihoenderresep met soetrissies en ʼn blikkie Campbell’s sop op Campbell’s se webwerf op, maar die foto gee alles weg – dis beslis nie na aan my oorle’ mammie se dis nie.

 

En toe sit ek ʼn paar dae later, netnou, net voor ek hier kom sit het, my eie rooihoender in die oond.

 

Ek het 18 hoenderdye verbruin (omdat ek gelees het dat baie van die resepte daarmee wegspring)

 

Vooraf het ek 6 rooirissies vel-af gemaak (deur dit onder die oondrooster swart te skroei en in ʼn sak te laat stoom – daarna trek jy die skil af soos dié van ʼn tamatie wat in kookwater gelê het.)

 

Toe die laaste hoenderdy mooi bruin is, het ek drie uie (want dis al wat ek had) in die bietjie olie gebraai.

 

Toe dit reg is, het ek drie gerasperde wortels bygegooi (en vergeet van die knoffel – doelbewus vergeet omdat ek bietjie lui was om knoffel te skil.)

 

My ma het beslis nie wortels ingegooi nie, maar synde ek nie weet wát sy gedoen het nie, kan ek nou doen wat ék wil.

 

Dit het by die oorskiet tamatiesop ingeroer. Saam met die soetrissies wat ek in dik repe gesny het.

 

ʼn Lourierblaar of twee, drie, vier...vyf. En lekker baie regte, egte, Hongaarse paprika. Sout en peper.

 

Oor die gebruinde dye en vir ʼn uur oond toe op 180.

 

Ek het my neus al so teen die oonddeur gehou – dit ruik heerlik.

 

Gedagtig aan Judy en my broer en die 70’s en heimwee en terugverlang huis toe, sal dit Kook en Geniet se sponskluitjies (nie die souskluitjies nie – sponskluitjies) vir nagereg wees.

 

Retrospeksie:

 

Ál wat fout was, is dat die sous te waterig was. Daardie sop was destyds ingedamp, condenced soos die Engelse sê, (half en half, soos ek onthou). Die groente en hoedersappe het my sop te veel verdun.

 

Ek moes na die tyd afkook tot dit lekker dik was, en ek het nie, ek het kortpad gevat met mielieblom.  En toe verloor die mielieblom sy fut terwyl ons hopeloos te lekker om die kombuistafel kuier en die kinders iewers buite in die tuin speel.

 

Of ek dit weer sal maak? Ja, en ja en nogmaals, ja.