Wednesdays with Klarie

Dis wraggies ook darem maar nie maklik om 'n pa te wil wees nie.

Maar ai, dis so lekker!

Neem nou maar vanmiddag.

Ek was op die punt om te begin lees aan al die geykte uitlatings wat daar al rondom die belangrikheid en/of lekkerte van die klein dingetjies gemaak is. toe drie dinge gelyk gebeur:

(1)  Ek kyk hoe mooi my dogter lyk in die klere wat sy na ons huiswerk gedoen het,
      gaan aantrek het.

(2)  Sy sê:  “Dis Woensdag. Ek het kuns. Drieuur.”

(3)  Die koekoek koek luidkeels dat dit sopas drieuur is.

En hier sit ek, my skoene nog onder die tafel waar ons gewerk het, in my kouse, gedas en geserp voor die kunsklas in die motor en tik.

Kunsdag was twee jaar my dag, en daar was nooit probleme nie, maar vanjaar is dit Annieka se dag, meer as die helfte van die jaar nou al.

Maar vroulief is toe onder die werk en ek is nie net die gelukkige wenner van kunsdag nie, ek het elke dag hierdie week pasella gekry.

Nie dat ek omgee nie.

Dis net dat ek glad nie sal omgee as dinge soos kunsklas ons net so klein knertsie vroeër kan byval.

Maar dan moet ek seker ook nie kla nie – gelukkig het dit ons bygeval. Die een ander Woensdag hierdie jaar wat ek Klaradyn buite die gewone roetine op ‘n kunsdag onder my vlerk had, het die twee van ons eers 17:30 die agtermiddag onthou, en dit eers toe Mamma huis toe kom en vra hoe kunsklas was.

So ek kla nie – die adrenalien en hol op soek na motorsleutels was trouens net nog ‘n ekstra lekkerte van ons middag saam.

Ja, ek weet die meeste ouers ontwikkel gou ‘n probleem daarmee, maar ek is een van die ouers (daar is beslis nog ouers in dieselfde situasie as ek en Annieka) wat ‘n probleem daarmee het dat my kind vir die eerste sewe skooljare, nooit, nooit-ooit, nie eers een elke skooldagoggend, in ons huis, aan die tafel wat ek vir haar gedek het, ontbyt wat ek vir haar voorberei het, sal eet nie.

Waar sommige ouers teen middel graad 2 al effe keelvol is vir roereiers maak, krapperig raak oor kinders wat hul neus optrek vir ‘n sekere soort ontbytpap, of nie meer kan wag dat die kinders groot genoeg word om hul eie ontbyt te maak nie, is ek die teenmoorgestelde:  daardie wonderlike voorreg om ‘n beker melk oor die tafel vir jou kind aan te gee, om agter haar te staan en ‘n perfekte eier in haar bord te skep, was my nog nooit beskore nie.

En ek voorsien ook nie dat dit sommer voor graad 8 die geval sal wees nie.

By die skool het ek haar nog net twee keer gaan aflaai.

En die kere wat ek haar in drie jaar na skool by die klas gaan optel, tel ek steeds op een hand.

En dis hoekom ek op soek was na die verskillende maniere waarop ons mense al die gedagte kwyt geraak het dat die grootste lekkerte in die kleinste van klein dingetjies lê.

Iewers het iemand besluit dat die skool vandag en more (knap voor die skool vir die wintervakansie sluit) nie 13:00, soos in eksamen die geval is, uitkom nie, maar 12:00.

En tradisioneel  ek nou nie ‘n arbeider wat opgewonde raak oor ‘n uurtjie hierdie kant of daardie kant toe nie.

Die meeste mense was vanmiddag teen 12:10 al in die motors en weg, toe ek teen 12:30 skielik een en een bymekaar sit en besef:  Dis my middag om Klaradyn te neem, dis 12:30 en ek kan betyds wees om haar by die skool op te tel.

Ek bel Ouma summier en sê haar om tog asseblief nie gestamp te voel omdat sy nie vanmiddag haar kleinkind kan gaan optel nie, maar haar skoonseun gaan vandag sy eie kind by die skool op tel. En basta met die res.

En toe wag ek saam met die ander oumas, oupas, mammas en pappas van 12:40 af vir die skool se sekuriteitswag om die tennishek (waar ons ingaan) oop te sluit.

Die vorige, en ook maar net derde keer in twee jaar, wat ek haar gaan optel het, was twee weke gelede. Maar dit was nie so lekker soos vandag nie – ek het aan die gesels raak met verlede jaar se juffrou toe sien my kind my sonder dat ek haar sien; vandag het ek haar dopgehou toe sy en haar maatjie by die klas uitkom, kon ek die  verrassing en blydskap oor haar gedig sien sprei toe sy my gewaar – en was ek beter daarop voorberei toe sy haar tas neergooi, op my afstorm en in my arms spring!

(Dis hoekom ek niks na Vadersdag geskryf het nie – ek het elke dag Vadersdag!)

Geen keiser kon so goed gevoel het om in ‘n straat af te ry, soos ek vanmiddag met Klaradyn saam met my in die kar nie.

Onthou – ek sien nie eers my kind skoolklere nie. Ons laai haar soggens in pajamas by ouma af; vanmiddag is sy in speelklere as ek haar weer sien. So selfs om my dogter in haar winterskooldrag te sien, is ‘n belewenis wat hom slegs met hoogste uitsondering voordoen.

En daar beweeg ons deur die middag in perfekte sinchronisasie, asof ons op dieselfde golflengte ingestel is. In ‘n stadium, toe iets uitsonderliks vir ‘n oomblik in die apteek voor ons afspeel, het ek, toe ons eers weer buite is, net nodig om te vra,
“het jy...” en sy antwoord, “ja, ek het.” En ons altwee kry lag by die besef van hoe ons kommunikasie verloop.

My magtig – dis soos om verlief te wees: ons hoef nie eers in volsinne te praat nie, ons ken mekaar se gedagtes!

Ek voel ‘n rukkie later weliswaar soos ‘n propperse Dragon Daddy as ek 100 somme in Excel vir haar voorberei, maar swel darem as sy 97% uitmerk. Mamma sal trots op ons wees.

En so vergeet ons amper van die kuns en ek begin hierdie skrywe in die motor sonder skoene aan my gekouse voete.

Selfs die terugry, na kuns, is spesiaal. Die kunsjuffrou deel propperse borrelgom aan die einde van bykans elke les uit. Dis iets wat Klaradyn nooit by my of Annieka kry nie; daarom koester sy dit des te meer.

En daar raak ek op 47 na afloop van die les skoon jaloers op my 7-jarige dogter:  die kind blaas so waar as waaragtig groter en stewiger borrelgomborrels as wat haar pa in sy ganse lewe ooit gedroom het om te kon geblaas het!

Maar ek dink nie die fout lê by my nie – tegnologie en voedselwetenskap het so vooruitgegaan sedert ek so oud soos sy was, dat ek seker is vandag se borrelgom is net soveel meer elasties as die goed wat ons destyds geken het.

Intussen, na die silwer randjie van die agtermiddag ‘n reuse donker wolk rondom aandete gekry het en ek besluit het dat haar ouma haar maar more kan optel – ek gaan fliek, kom ek agter dat ek dit wat ek wou oordra, al in die verlede by herhaling aansienlik korter tuis gebring is.

En ek wou vertaal, maar daai wolk is so donker dat die lus nou uitgedoof is.

As we become curators of our own contentment on the Simple Abundance path... we learn to savor the small with a grateful heart.
Breathnach, Sarah Ban

Once I planned to write a book of poems entirely about the things in my pocket. But I found it would be too long; and the age of the great epics is past.
Chesterton, Gilbert

The happiness of life is made up of minute fractions -- the little soon forgotten charities of a kiss or smile, a kind look, a heartfelt compliment, and the countless infinitesimal of pleasurable and genial feeling.
Samuel Taylor

It has long been an axiom of mine that the little things are infinitely the most important.
Doyle, Sir Arthur Conan

For the person for whom small things do not exist, the great is not great.
Gasset, Jose Ortega Y

Life is made up of small pleasures. Happiness is made up of those tiny successes. The big ones come too infrequently. And if you don't collect all these tiny successes, the big ones don't really mean anything.
Lear, Norman

We can not do great things. We can only do little things with great love.
Mother Teresa

The thing that goes the farthest towards making life worth while, That costs the least, and does the most, is just a pleasant smile.
Nesbit, Wilbur D.

It isn't the big pleasures that count the most; it's making a great deal out of the little ones.
Webster, Jean

In plaas van vertaal, moet ek eerder aanhalings gaan soek wat klippe kan word om daai donderwolk rondom die aandete mee te bestook.

Hulle sê moes van ‘n huweliksverhouding:  Love is blind, but marriage soon restores the sight.

Nou van die liefde tussen ‘n ouer en sy kind wil en kan ek uit ervaring sê:  Ouerliefde mag blind wees, maar gelukkig is aandete gewaarborg om die gebrek aan sig baie gou, 100%, te genees.

Wat genadiglik darem daarby ook waar is, is:  aandete vat straks die blindheid weg, maar los darem gelukkig die liefde heeltemal uit, dit bly net so sterk staan.

Lief jou my skat. En jou ook, Mamma

Lekker slaap, girls.

PS: Toe ons haar vanoggend wakker sing met "more sluit die skole, Juffrou word gebore, in 'n blikkie bonde, sonder kop en tone, onder die peisangbome," toe vermurme my hart en verdwyn al wat wolk nog is of was natuurlik soos mis voor die son en ek herinner haar daaraan om vanmiddag op die uitkyk te wees vir my.

In liefdevolle herinnering aan Stanislavski en Tannie Joe se kombuis

Gisteraand was toe nou, wat die aandete betref, ‘n perfekte 50/50:  daar was my gunsteling sop vir hoofgereg, Portugese hoendersop, en Annieka kon vir poeding in haar gunsteling, melkkos, weglê. Klaradyn was egter al een wat hierdie vreemde trefferkombinasie van ‘n ete 50/50, al om die helfte, geëet het.

Ek en Annieka het dit in die verhouding 70:30 baasgeraak. Selfs 80:20.

Die versoeking was groot om amptelik aan te kondig dat elkeen aan die tafel ‘n maaltyd van sy keuse kan saamstel. Maar toe weet ek, wat Klaradyn  betref, sal dit wees soos om ‘n eerstespanrugbyspeler te laat kies tussen rugby en koor. Daar is mos nie ‘n manier nie, nie ‘n geringe kans, dat sy nie haar gunsteling sop sal prysgee vir melkkos nie!

En ons het immers gaste gehad – Sondagaand én Maandagaand, oorslaapgaste.

En dis waar die vreemde kombinasie van sop en melkkos vandaan kom – van ons gaste af; die sop was beplan vir Sondagaand, die melkkos in die pyplyn vir Maandagaand.

En terwyl ek Sondagmiddag met liefdevolle ywer en toewyding my hele self in die maak van die sop gooi, oorval ‘n ongekende nostalgie my.

Dan natuurlik ook nie die nostalgie opsigself wat ongekend is nie, maar die onberekenbare diepte, omvang en reikwydte daarvan.

‘n Vriendskap wat 30 jaar gelede sy oorsprong had, is immers wat ons huis in die gereedheidshouding vir gaste gehad het. (En ja, dis nie heeltemal 30 jaar nie, 29 om presies en meer as net polities korrek te wees, maar 30 klink net soveel langer as iets so beuselagtig soos 29.)

So terwyl ek ‘n opgekookte hoender se vleis en bene in twee duidelike hopies kry, loop my gedagtes ver en lieflike paaie terug. Te veel, te ver, en die spore te diep om hier te noem.

Maar elke keer, alle paaie lei mos maar Rome toe, eindig ek op in ‘n kombuis in Potjiesdorp. Tannie Joe se kombuis. Louise se ma se kombuis.

Dis ‘n studiegroepbyeenkoms, ‘n baie ernstige studiegroep se baie ernstiger studiebyeenkoms.

Daar word more Toneelkunde geskryf. Of Drama.

Party van ons is voor die boeke aan opsommings maak. Iewers sal ook ‘n tikmasjien wees, tien teen een ‘n eietydse Olympus, of so iets; beslis nie ‘n romantiese Underwood Portable nie. Dit was die dae voor persoonlike rekenaars, maar die Bib is oop tot laat en wat ons nie vanaand fotostateer nie, kan nog altyd more gedoen word.

Want eintlik skryf ons eers more aand.

En die dag is nog lank.

Sien, eintlik is ons hier vir Louise se plaatkoekies. Plaatkoekies met stroop en kaas, Marmite, konfyt, noem maar op.

Dit was beslis nie ‘n geheime, geslagte lange resep nie.

Tien teen een die tradisionele Kook en Geniet.

Dit was ook nie ‘n spesiale pan, gasstoof of iets soortgelyks nie.

Ek dink dit was suiwer Louise wat een aand voorgestel het om by hulle huis te gaan plaatkoekies bak.

En toe is dit ‘n lekker aand.

En toe doen ons dit weer.

En weer.

En nog ‘n keer.

Toe raak dit soorts van ‘n tradisie, ‘n ritueel. ‘n Lieflike, heerlike slegte gewoonte.

En nou kan ek 30 jaar later steeds nie aan Konstantin Stanislavski, Laban, of enige groot gees van die verhoog of syverhoog dink, sonder om nie aan Louise se plaatkoekies, die stemme, die musiek, die gemeensaamheid, die algemene white noise in die kombuis en om die tafel te dink nie.

Ook toe nou mooi op daardie punt toe ek myself so oor die hoender staan en verbeel ek ruik nie net die plaatkoekies nie, ek hoor en sien selfs vir Spyker, Lettie, Ian, Antoinette en wie ook al saam kom leer het, dat ek die pot sop amptelik moerland toe stuur en wonder of ons alles het vir ‘n ordentlike baksel plaatkoekies.

Ek het ‘n pan wat my ma seker 60 jaar gelede spesiaal deur ‘n ystersmid vir haar laat maak het – spesiaal vir plaatkoekies. In my ganse lewe het ek my ma niks anders op daardie plaat sien maak nie.

Tussen my pan, Louise se know how en Annieka en Klaradyn se voorliefde vir enige iets met stroop, kan dit mos net ‘n genoeglike aandjie uitdraai.

Daar wil ek toe sommer ‘n traan pik toe ek Louise vra of sy dan nie vir ons plaatkoekies wil bak nie.

Stomme vrou – sy het nou net amper 4 ure gery om hier te kom, sy wat net rustige plattelandse kronkelpaaie deur lowergroen woude ken, en hier steek ek haar, knap na sy met Gauteng se verkeersnetwerke en ander roekelose opeenhopings gekonfronteer is, in die werk om vir ons plaatkoekies te maak.

Ons moet natuurlik ook eers weer uit om die “kondimente” uit te brei:  Bovril, appelkooskonfyt, kaas, stroop, regte botter. (As ek die Engelse no way sopas hier bo kon nie ‘n manier nie kan ek seker maar iets soos kondimente ook skep.)

Maar Louise het in geen jare plaatkoekies gebak nie. Dis al ‘n hele klompie jare dat sy vra of die kinders dan nie lus is vir plaatkoekies nie. En as hulle “ja” sê, dan stuur sy een van hulle om te gaan bak.

Maar, ai, mense, daar bak die vrou vir ons die allerkoninklikste van koninklike plaatkoekies. Elkeen ‘n kunswerk op sy eie, ‘n meesterstuk, nie net wat kleur en geur betref nie, maar ook tekstuur, en vorm, en elke denkbare kullinêre kwaliteit betref.

En daar stel die vrou ons toe bekend aan iets wat nooit in my lewe sou oorweeg het nie – ‘n ongewone, trefferkombinasie van Bovril en Appelkooskonfyt. Ek het die kaas-en-heuning-goedjies ingeryg asof dit uit die mode gaan gaan. En toe ek net mooi knuppel-trommel-dik is, toe dog ek laat ek dan maar een van die vrou se lawwe konkoksies probeer, net sodat sy nie in die gesig gevat voel nie. Ai, en daar vreet ek my ‘n tweede keer, trommel-knuppel-dikker nog as ronde een.

Louise is hier weg met ‘n laaste herinnering dat ons tog nie moet vergeet die kombinasie is van plaatkoekies afhanklik nie; dit werk glo net so goed op roosterbrood.

En roosterbrood is hoeka net ‘n kortkoppie agter plaatkoekies.

Danksy on trip down memory lane en die verbreding van my verwysingsraamwerk om nou ‘n nuwe soet-en-sout-kombinasie in te sluit, is ek nou eintlik spyt ons is straks nie eerskomende Sondag by die huis nie, want hier in Petoorsdorp sit drie Moolmantjies slaggereed om ‘n nuwe Sondagaand-plaatkoekie-tradisie van stapel te stuur.

Obsessiewe kompulsiewe neuroses

Iemand kom waar ek in die skool se ops-kamer sit en werk in en sing met oorgawe, daardie liedjie waarmee twee geslagte Afrikaanse kinders grootgeword het:

Iemand het 'n lappop op 'n ashoop weggegooi,

Sy was gedaan en stukkend, verbleik en nie meer mooi nie.

Op die ashoop hoor sy stemme praat

en die verwelkom haar,

maar o, ellende, toe sy kyk, wat sien die lappop daar:

net 'n vrot pampoen en 'n stukkende skoen,

'n grammefoonplaat en 'n kous sonder maat,

net 'n leë bottel bier, ‘n verlepte angelier,

'n gelapte binneband en 'n ou koerant.

Ag, hoe droewig voel die lappop, toe sy alleen daar lê,

want sy weet dat niemand ooit vir haar, vir lappop, meer wil hê nie.

'n Traan loop oor haar lappopwang, want dit begin te reën,

en daar lê sy, sy ou lappoppie, op die ashoop so alleen.

Net 'n vrot pampoen en 'n stukkend skoen,

'n grammefoonplaat en 'n kous sonder maat,

net 'n leë bottel bier, ‘n verlepte angelier,

'n gelapte binneband en 'n ou koerant.

“Ag, nee wat,” sê die lappop, “ek soek 'n ander oord.

Wat sal die wêreld van my dink, want soort jy weet, soek soort.”

Ag, wil, almal wil vir lappop troos en soebat sy moet bly,

hulle sê dis die mooiste ashoop die, wat 'n mens nog ooit kan kry —

Net 'n vrot pampoen en 'n stukkend skoen,

'n grammefoonplaat en 'n kous sonder maat,

net 'n leë bottel bier, ‘n verlepte angelier,

'n gelapte binneband en 'n ou koerant.

Al die goeters op die ashoop hou gou vergadering

en besluit om lappop te bekroon as die ashoop koningin.

Van toe af bly die lappoppie so trots tevrede daar

en al haar onderdane bedien getrou vir haar...

Ja,  'n vrot pampoen en 'n stukkend skoen,

'n grammefoonplaat en 'n kous sonder maat,

net 'n leë bottel bier, ‘n verlepte angelier,

'n gelapte binneband en 'n ou koerant.

Ai, mense, en vat dit my nie jare der jare terug nie.

Ja, daar is die tweede, jonger, geslag wat dink dat Die Lappop een van Tannie Carike se liedjies is. En dan praat ek nie van die outjies Klaradyn se ouderdom nie, daar is selfs youngster kollegas wat nie weet van wie ek praat as ek van Doris Brasch en Dawie Couzyn praat nie.

Vir ons was dit Tannie Doris Brasch. Sy het maar eers jare later sommer net Doris Brasch geword. En dit maak verder sin, toe ek eers ontdek hierdie vrou is net ‘n jaar na my ma gebore, 1929. En almal jou ma se ouderdom was daardie jare ‘n tannie, of hulle dit nou so wou hê of nie.

Ja, Doris Brasch is op 19 September 1929 gebore. Ek sal weet, want ek het gaan soek en uitvind. Sy is vroeg vanjaar op 82 oorlede.


Want dis mos nou maar hoe dit is, na die kollega eers die saadjie van die liedjie in my kop geplant het, toe skiet hy wortel. Dis nie drie minute later nie, toe sing ek van die vrot pampoen en die stukkende skoen, en twee van die mense wat rondom my werk, laat val ook dat daardie liedjie nou in hulle koppe draai.

Die liedjie draai in my kop, terwyl my kop ‘n draai gaan maak iewers in die baie vroeë 70’s van die vorige eeu. Ek was in graad 1 of 2 en Tannie Doris Brasch het in ons skoolsaal ‘n konsert kom hou – haar kinderliedjies. Ek onthou, wat daardie aand betref, nie van die mier wat besig is, die olifant of die eskimo nie – ek onthou net my gunsteling – Die Lappop.

So daar is ek toe nou weer op laerskool. Wat ‘n onskuldige, liewe naiewe kindertyd! Op ‘n Woensdag het Pa saans van die werk gekom en vir jou ‘n Groovy-koeldrank (die eerste koeldrank ooit in Suid-Afrika om in ‘n blikkie bemark te word) huis toe gebring.

En op ‘n ander aand is ons skool toe en het ons Lappop gaan luister.

Maar miskien was dit in die dag. Want saam met Doris Brasch kom ‘n ander naam by my op:  André Boje. Hy was ‘n kragman, ‘n baie sterk man. En ons is in die donker uit die saal uit en daar het hy, in die steen vierkant langs die saal, ‘n motor met sy bobene opgelig. Of miskien het sy vrou dit gedoen... En hy het die ding met sy tande, of sy nek, getrek. Ek kan nie onthou nie, ek praat van ‘n goeie 40 jaar gelede. Maar die naam “Andre Boje” onthou ek soos gister.

Ek het een van my André-maatjies (André Krogh) toe voortaan André Boje genoem.

Dis seker 30 jaar dat die naam nie deur my kop gegaan het nie. Maar op die maat van die has been pop wat nie die ingrypende veranderinge in haar lewe kan verwerk nie, word ek toe nou weer aan Andre Boje en sy vrou ook blootgestel. (Daar is inderdaad ‘n Andre Boje in Suid-Afrika, maar ek gaan nie die moeite doen om hom te teister en te vra of sy pa die Suid-Afrikaanse kragman van die jare sewemntig was nie.)

En so vat die Lappop my ook standerd 1 toe:  ek en Riaan en Hannelie het vir dae aaneen koerante in klein snippers geskeur, sakke en sakke vol, ek verbeel my selfs ‘n hele kamer vol. Ons het ‘n ogiesdraad-skoen gehad waarin Hannelie kon pas, en hierdie ogiesdraad-skoen, en nog etlike ander rekwisiete en stukke ogiesdraaddekor, is toe met papierpap toe ge-paper-maché. Ons het die skoen bloedrooi geverf en Hannelie was daardie jaar die bloedrooi stukkende skoen in haar jaargroep se item op daardie jaar se laerskoolkonsert. O, dit was mooi! Die grammefoonplaat was nie baie suksesvol nie – ‘n stomme kind moes homself staan maak tussen twee reuse swart geverfde Mariebeskuitjies, aan die een kant het die twee skywe ontmoet, maar aan die ander kant het dit oopgegaap sodat die kind hom- of haarself daarin kon wig..

Hannelie was toe in graad 2 en ek wou vreeslik graag ook in graad 2 wees, al was ek toe al in standerd 1, nét om iets op die ashoop te kan wees.

Ek was ongelukkig klaar 'n jaar ouer en 'n simpel boom in ons standerd 1-item.


My standerd 1-klasjuffrou was my beste maatjies, Riaan en Hannelie, se mamma. By hulle aan huis was dit ure en ure se papierpap aanplak en nog langer se verf – en in die stam was ‘n oop ogiesdraad stukkie sirkel waardeur ek met beperkte ogiesdraad-visie na buite kon loer. Maar niemand kon my sien nie, hulle kon net my stem hoor.

Ek verbeel my darem ek kon vir die amptelike foto agter die boom uitbeweeg en langs die bloody ding kom staan.

Ek sou “Veldsman” wou wees –‘n ander André-maatjie (André Taljaard) was “Veldsman” en ek was vreeslik jaloers op sy rol. Hy het oor die verhoog beweeg en mooi plaasboer-klere gehad om aan te trek, ook ‘n hoed en ‘n kierie! (Naas ‘n rolstoel, is daar vir ‘n kind niks lekkerder as ‘n kierie om op ‘n verhoog mee te speel nie.)

Ek en André het mekaar verlede jaar weer op FB raakgeloop. Miskien moet ek die feit dat ek destyds groen van jaloesie was na al hierdie jare aan hom loop bely.

En my kind? Nee, sy is ‘n sensitiewe een. Amper soos die meisietjie in een van PG du Plessis se Ko-operasie-stories, die een wat een mooi dag kan hóór hoe die boom wat die munisipaliteit in die pad afkap, huil met elke hou van ‘n byl wat hom tref.

Sy hou nie van die liedjie nie, en sy luister nie die liedjie. Ek dink nie eers haar nek was al mooi styf of haar fontanel heeltemal toegegroei nie, toe kom ons eendag in Ouma-hulle se televisiekamer op haar in die bank voor Tannie Carike se DVD af – en die trane stroom in stilte oor haar wange af, van al die baie opgehoopte hope  hartseer in hierdie liedjie van die lappop.

Fotobron op Wikimedia Commons

Ek wonder hoe sal sy eendag reageer op daardie ander lappop wat ons in Afrikaans het, Ingrid se lappop, in 1956 opgeneem in haar bundel Ontvlugting:

Lied van die lappop

Ek is die lappop wat nie praat

en maak net op jou liefde staat

Saans lê ek blind en stil en doof

en lig nie meer my semel-hoof

My hande roer nie en my lyf

word met jou weggaan koud en styf

Sonder jou hulp kan ek nie loop:

jy het my sommerso gekoop

en sal my nog een Guy Fawkes-nag

goedmoeds verbrand en daaroor lag.

Ek is die lappop sonder gees

My pyn jou luid gevierde fees.

Status update

Pappa kom naas sy brood en botter, wat gelukkig vir hom ook lekker is, nie uit by die ander dinge, soos Pappa-Mamma-en-Klaars, wat vir hom net so lekker is nie. Selfs die fabels wat hy pos, is al van lankal af in die gereedheidshouding, hy moet net onthou en so ver kom om die publish-knoppie te druk.  

En moenie vir een oomblik dink ek hou my koppie laag en my neus in vraestelle nie – dit moet wag vir die vakansie. Ek’s besig met verrykingsmateriaal vir onnies en ander buitekurrikulêre goedjies (wat eintlik monsteragtige goeterstes is).

Klaars, aan die ander kant, het gelukkig nog die luukse om by ander goedjies behalwe skoolwerk uit te kom. En is haar pa nie trots op haar nie!