Spyt kom altyd te laat

As daar een ding is waarvoor Annieka tegelyk én bekend, én beroemd, én berug is, dan is dit haar talle swart nommertjies. Enige swart nommertjie – rokke, rompe, baadjies, broeke, tabberds, noem maar op.

En dan kom die drie b’s (bekend, beroemd en berug) geensins van onbesonne aankope nie, trouens en inteendeel...

Dit hou nou al jare so aan – sy sien iets in ʼn winkel, pas dit selfs aan, maar hang dit dan weet terug. Annieka doen niks op die ingewing van die oomblik nie, allermins nie die aankope van die een of ander swart nommertjie nie. Om die waarheid te sê, iets waaraan sy drie maande plan, sal vir haar, na drie maande, steeds soos op-die-ingewing-van-die-oomblik voel.

Na sy die nommertjie dan teruggehang het, tob sy enige iets van ʼn week tot twee weke.

Nodeloos om te sê dat die nommertjie dan lankal verkoop is. Keer op keer op keer. So onlangs soos verlede week weer.

Ek is anders, meer impulsief.

Suinigheid (of ʼn gebrek aan genoeg geld) sal my partykeer dryf om uit te stel. Maar selde langer as ʼn dag.

ʼn Ruk terug sien ek ʼn boek in Johannesburg – ek kwyl soos een van Pavlov  se honde wat die klokkie hoor lui het, maar vertel myself die boek is te duur. Ek wil die boek hê, ek sal hom vreeslik baie geniet, my lewe sal onvervul en leeg wees, sonder die boek. Maar die boek is te duur – ek het nie soveel geld om my kind se troue uit te gee nie, wat nog te sê ʼn slapbandboek.

Ons kom terug Pretoria nie. Die aand kontak ek Exclucive Books in Menlyn om te hoor of hulle die boek in voorraad het. Hulle het nie. Ek vertel hulle van die een in die Sandton-tak en vra dat hulle dit vir my aanstuur Brooklyn toe. Enkele dae later gaan tel ek die boek op.

Verlede week gaan ek apteek toe. Ek het niks anders as om te doen nie en ek drentel deur die pandjieswinkel neffens die drogis en apotheker  se plek.

Ook lankal nie meer ʼn panjieswinkel soos van ouds nie – selfde kool ja, maar ʼn gans ander sous – hulle noem hulself  ʼn “Cash Converter”.

My hart en siel en wese hunker na die lepeltjies waarmee ons twee meer as veertig jaar gelede by my Ouma van Wyk jellie geëet het.

Ek het hulle nie van haar geërf, in 1987, toe sy oorlede is nie – sy het haar twee skulpielepeltjies vir my gegee, 1982, toe ek klaar met skool en op pad Potchefstroom toe is.

Twintig jaar later, toe is die twee lepels lankal een. Moenie my vra hoe en waar en hoekom of waarom nie – ek weet nie. Toe ons begin soek, toe is dit duidelik, ons het inderdaad nou net een.

Vyf jaar later kuier ek by universiteitsvriendin, Philippa, en bekla my lot. Sy ken die lepels – ons is immers maats van eerste dag op universiteit.

Daar, jare later, glimlag Philippa hemelsbreed en sleep my kombuis toe. Uit haar laai kry sy vir my ʼn lepeltjie. “Dis vir jou, met liefde, ek weet waar om weer een te kry.”

Dis vandag seker ʼn verdere ses jaar later, nie net is my twee lepels weer eens uitgedun tot een nie, maar Philippa is ook al in haar graf.

So ek stap by sulke plekke soos “Cash Converters” in op soek na jellielepeltjies met skulpie spane. Vir my, vir Klaradyn, vir Philippa en vir Ouma van Wyk.

Maar nee, Fortuna glimlag nie vir my nie, anderdag miskien.

En dáár, net toe ek wil uitstap sien ek dit – ʼn stel van drie. Nee, nie teelepeltjies nie, maar drie kasserolle (deesdae lees ek meer en meer dat die mense van ʼn “Dutch Oven” praat). Presies in die styl van die twee gietysterpotte waarmee ek grootgeword het, en steeds weekliks gebruik.

Die eietydse kookware staan as Le Crueset bekend, maar by hulle kos die één kasserol voor my R3 300-00. (Glo my, ek het gaan kyk!)

Hier het ek drie van hulle –een groot, hoë, ovaal kasserol; ʼn platter, maar groter in oppervlak, ovaal kasserol; ʼn groot, ronde, vet pot – net bietjie groter as die grootste een van die twee waarmee ek groot geword het.

Ek het net die vorige dag in die harderwarewinkel gestaan en met begeerte in my oë en hart na die goedkoper Suid-Afrikaanse weergawe van Le Crueset gestaar.

Daar het een kasserol so groot soos die een hier, steeds R1 000-00 gekos. Maar hier kan ek drie kry, en al drie saam kos net R700-00 – dis verniet!

En behalwe dat dit goedkoop is, behalwe dat dit nie snobwaarde-Le Crueset is nie, is dit die outentieke avokadogroen ysterpot van my kinderdae. Dis soos om die boerpot te wen!

Maar ek koop dit nie, twintig jaar, miskien meer, se begeer ten spyt.

Dis te duur, al is dit goedkoop. Dis te duur in die sin dat ek nie soveel geld het om op kombuispotte uit te gee nie. Veral nie ʼn maand na die impulsiewe aankoop van my dure boek nie.

Vanoggend, ʼn week later, haal ek twee beessterte uit die vrieskas uit.

Ek gaan soek inspirasie in my kookboeke, én op die internet.

Ek vind my inspirasie. By Jamie Oliver. Hy noem dit “Insanely good oxtail stew”.

Begeesterd en met ʼn glasige gloed in my oë, stap ek op Annieka af en sê dat ek daardie kasserolle/Dutch ovens nóú gaan koop – ek bad net gou. (Sy weet van die potte, ek het haar in die laaste week op meer as een geleentheid daarvan vertel, onder andere die aand toe ek Oorle’ Judy se pot op die stoof ingespan het.

Toe ons ʼn rukkie later in die winkel instap en ek effe onkant betrap op die assistent afstap, lag hy vir my.

Volgens hom is ek die vyfde een wat inkom en na die drie avokadogroen-kasserolle vra.

Ja, hy onthou dit goed – dit is verkoop, sommer nog dieselfde dag wat dit op die rak beland het.

Ek is ʼn stukkende man.

Ek het my lus vir beesstert verloor en dit terug in die vrieskas gesit.

Miskien sal ek vir Annieka ʼn ietsie in swart gaan koop.