Irritable bowel syndrome

So kies onse kleine Jasper my toe mos met volle oorgawe iewers verlede jaar as sy nuwe eienaar en baas.

En ons was nog nie één, vir een oomblik spyt nie – die bedorwe brokkie is net ʼn plesier. Hy het ʼn hart soos ʼn hotel – daar is plek vir baie:  Pappa, Mamma, Klaars, Oupa, Ouma, ons ander twee honde, Ouma-hulle se drie honde, Oom Erik en Tannie Johanette, en hulle hond.

Te dierbaar.

Hy was in sy peuterstadium net ʼn roes op onderklere, enige onderklere, en enige iemand sʼn. Met die dat my bêreplek vir bykans alles die vertroude vloer is – nog nooit het ʼn vloer my in die gesig gevat of teleurgestel nie – het ek natuurlik heelwat meer skade gelei as die twee dames.

Ons het trouens in ʼn stadium ʼn noodsituasie moet uitroep – nuwe kouse én onderbroeke moes gekoop word.

Dis nou glad nie meer so erg nie, dis net as ek kouse aantrek wat ek lanklaas aanhad, dat ek soms agterkom Jasper het dit bygekom en Martha het dit so stukkend opgerol en in my kas gepak.

Peter, van Heidi en Peter, het kousgate mos “ertappels” genoem – die ertappelkleur wat uitsteek waar die voet of hak uitloer. Nou party van my kouse was meer aartappel as wat dit nie aartappel was nie.

Ook ʼn keer of wat dat ek met ʼn klokkespel van die tydlose treffer “Swinging Safari” skool toe is.

Spoor ek die goed op, dan knoop ek dit oor en oor in ʼn spul stywe dubbelknope en gooi die kous en sy maatjie, of die gaterige onderbroek, vir Jasper om mee te speel.

Hy speel daai speelding van hom dat daar net toiings en rafels van oor is. Te lekker.

Ek het hierdie week weer ʼn stel kouse nek om gedraai en tot hondespeelding ge-“demote”.

Ag siestog, en toe is Jassie hier nie ʼn maand nie, toe sterf lief en dierbare vertroueling en vriend, Boeta, een van die twee oudstes.

Ek voel onmiddellik minder skuldig oor die impulsiewe, onbesonne aankoop van Jasper: Wat is dan nou aakliger as om ʼn nuwe hond aan te koop na ʼn oue se afsterwe? ʼn Oue kan ook mos nie sommer, soos ʼn kar, met ʼn jonger, ander, nuwe model vervang word nie!

Maar, o, wee, daar gaan Sussa, Boeta se spanjoesussie toe oornag met soveel rasse skrede agteruit. Die ogies word dof en vaal, sy hoor ons nie kom nie, sy word nie wakker as ons haar streel nie, sy gaan speel nie in die reën nie, sy swem nie elke keer as ons in die swembad is nie, sy blaf nie meer snags al om die huis nie.

Sy en Boeta was twee goeie waghonde op hul dag, maar dis duidelik dat ons nie meer van Sussa dieselfde diens kan verwag as die wat sy soveel jare so getrou gelewer het nie.

Ek sê vir Annieka:  “Dis tyd dat ons weer waghonde kry op hierdie erf.”

Annieka wil al jare niks anders as ʼn worshond hê nie, maar sy stem saam, ons het ietsie met meer om die lyf nodig.

Ons bel ʼn tannie wat rifrugbabas te koop het. Ons ry op die ingewing van die oomblik deur. Die skole gaan begin, so ons moet gou speel.

“Ons ry deur” is toe al die tyd amper Rustenburg toe. Daar aangekom, vertel ek myself daar is nie ʼn manier dat ons onverrigtersake terugry nie.

Toe die plotbewoners (want “telers” kan ek hulle nie noem nie, en noem ek hulle “puppy-mill-bestuurders” voel hulle dalk so gestamp dat ons Moolmans se lewens in die gevaar is) hoor ons soek twee, kom hulle sommer dadelik af in prys.

Afslag was dit nie regtig nie – ek het meer aan petrolgeld uitgery soheentoe en terug as wat die afslag kwansuis was.

En, buietendien – goedkoop is duurkoop. Ek het al meer aan veeartskoste betaal as wat ek sou betaal het as ek, nie net twee nie, maar die hele werpsel, by hulle opgekoop het. En glo my, ʼn mens wil dit doen – net om die honde te verlos van die omstandighede waarin hulle aan die lewe gehou word.

Ek sukkel nou twee maande met die twee se spysverteringstelsel. Nes jy dink dis reg, dan begin dit weer. Dit sal my nie verbaas as die veearts (wat kwoteer en konsulteer teen pryse wat hom eerder as ʼn “spesialis” bekend moet laat staan) ʼn spoggerige naam daarvoor het nie. Iets soos “canine irritable bowel syndrome”.

Honde met die een of ander ingewandskondisie in van nature nogal aangetrokke tot Hans en Annieka. In die besonder reuns, as ek wegdeinsend terugdink aan wat oorle’ Boeta ons nie in sy lewenstyd op aarde gekos het nie.

As daar een mens is wat spyt is dat die hond afgevrek het, dan is dit die veearts – hy kan voortaan nou nie meer drié keer ʼn jaar met sy hele gesin oorsee gaan nie!

So het ons al twee ons jongste telge, Shiva én Shavu, so ʼn week gelede, darem al vir meer as tien dae lank, in só ʼn kondisie dat ons nie meer skrik vir hul stoelgange nie.

Maar toe begin die een weer sy ou streke uithaal. Veearts toe – en my veearts se konsultasie alleen is duurder as my huisarts sʼn, dan praat ek nog nie van die behandeling, pille, poeiers, stropies, roompies, en loer deur ʼn mikroskoop opsoek na goggos en slegte goeterstes in die hond se maag nie.

Ai, en die laaste van die nuwe breë spektrum behandeling se ryke oes pille is nét op, hoogstens twee dae op, toe loop ons weer die weersinswekkende landmyne op die werf raak, word ek snags wakker van ʼn siek hondjie se konvulsies.

Ek is vanoggend by die huis uit met die wete dat ek vanmiddag nog verder oortrokke gaan raak na ek eers weer my gereelde besoek aan die veearts gebring het.

Ek glo in “samples”. So toe ek en Klaradyn vanmiddag by die huis kom, is die eerste wat ek doen, om met ʼn eierspaan onder die diarree in te klim en in ʼn polistireen-bakkie met ʼn deksel te deponeer – vir Omie Dokter, natuurlik.

Die volgende oomblik laat weet Klaradyn dat die hond gespoeg het. (Vir my skoonouers is “spoeg” ʼn eufemisme vir katte skiet of kots.)

Mense, en toe ek sien wat ek sien, toe laat ril die aard en omvang, kleur, vorm en struktuur van die dier se deposito my.

Sowat ʼn halfuur later het ek genoeg moed bymekaar geskraap om dié vreemdsoortige stoelgang of vomering van nader, en noukeuriger, te bestudeer.

En as ek sê “vreemdsoortig”, bedoel ek só vreeslik vreemd dat ek twyfel of enige dier in ganse diereryk al ooit so vreemde iets uitgeskei het.

Dis ek en my eierspaan.

Van nadere ondersoek blyk dit toe, en dit was ook die einde van my planne om veearts toe te gaan, niks anders as een van geknoopte paar kouse of opgekoude onderbroek te wees nie. Watter een van die twee dit is, is ek nie seker van nie, maar die oorsprong daarvan is duidelik die onderafklereafdeling van iets soos Woolworths.

Dan is daar nog iets by, Klaradyn noem dit ʼn panty, ek noem dit dele van die tennisbal wat ek ʼn ruk gelede opgekou in die huis raakgeloop het.

Ons sal nou maar kyk hoe gaan dit oor die naweek.

Ek sal tien teen Sondag, buite gewone werksure, wees dat ek noodveeartspryse noodveearts toe moet jaag.

Sien, Annieka se bril is nou al van verlede week net weg (herinner Annieka en Klaradyn my gisteraand toe hulle bad).

En die plastiek dingetjie wat jy nodig het om ʼn toiletrol op en in sy plek teen die toiletmuur te hou (besef ek vanoggend toe ek daar die gebruiklike draai maak).